Łabędź czarny (Cygnus atratus)

Spis treści

Wstęp
Wygląd
Występowanie
Biotop
Lęgi
Pokarm
Galeria zdjęć

Wstęp

Łabędź czarny to bardzo duży ptak wodny, nieco mniejszy od łabędzia niemego. Wbrew nazwie nie jest całkowicie czarno ubarwiony. Choć przy złożonych skrzydłach biel nie jest widoczna, to locie widoczne białe lotki (pierwszego i drugiego rzędu) na skraju skrzydeł. Szyja podczas lotu wyciągnięta, na linii tułowia. Gatunek towarzyski, choć w okresie lęgów wykazuje agresywne zachowanie. Podejmuje nocne przeloty.

Wygląd

Tęczówka oczna łabędzia czarnego jest czerwona. Dziób czerwony, z białym paskiem przedkońcowym (na grzbiecie dzioba), zakończony haczykowato. Głowa mała. Szyja bardzo długa (najdłuższa spośród wszystkich łabędzi), cienka, wygięta na kształt litery „S”. Tułów dosyć krótki. Skrzydła długie, szerokie. Na skrzydłach końce pióra podwinięte. Nogi ciemne. Dymorfizm płciowy nie widoczny u tego gatunku. Samice są nieco mniejsze. Osobniki młodociane są ciemno – brunatne, jaśniejsze od dorosłych. Pisklęta szarobure.

Występowanie

Łabędź czarny występuje w Australii i Tasmanii oraz został introdukowany na Nową Zelandię. Utrzymywany w hodowlach na całym świecie, z których ptaki te czasem uciekają. W Holandii na wolności występuje utrzymująca się populacja.

Biotop

Łabędź czarny zamieszkuje wszelkie zbiorniki wodne, spokojne rzeki i ciche zatoki morskie.

Lęgi

Łabędź czarny jest monogamiczny. Gnieździ się kolonijnie, na ziemi, bądź na wodzie. Gniazdo budują oboje partnerzy, w formie kopca, z materiału roślinnego (gałązek, patyków, liści). Co rok wracają do tego samego gniazda. Lęgi przeprowadza od lutego do września. Samica składa średnio 5 (maksymalnie 12) jasnych, zielonkawych jaj. Samiec w tym czasie broni gniazda. Wysiadywanie (przez oboje rodziców) trwa ponad miesiąc. Dzień po wykluciu pisklęta wodzone są do wody. Osobniki młodociane lotność uzyskują już po trzech miesiącach. Młode usamodzielniają się po sześciu miesiącach. Dojrzałość płciową osiąga po trzecim bądź czwartym roku.

Pokarm

Łabędź czarny to roślinożerca. Żywi się głównie zielonymi częściami roślin wodnych (liśćmi, łodygami, korzeniami) oraz glonami, trawami. Pokarm zdobywa na lądzie oraz w wodzie (zanurzając głowę i szyję). W diecie piskląt znajdują się bezkręgowce (owady i skorupiaki).