Sęp himalajski (Gyps himalayensis)

Wygląd

Sęp himalajski należy do rodziny jastrzębiowate (Accipitridae). Ubarwienie blade. Kryza jest jasnobrązowa, z białymi smugami. Skóra na szyj jest różowawa, pokryta puchem. Głowa jest dosyć mała, blado różowoszara, pokryta żółtym puchem. Tęczówki są ciemnobrązowe. Dziób jest niebiesko szary, masywny, z ciemniejszy haczykowatym zakończeniem. Skrzydła są długie i szerokie. Skrzydła i ogon są ciemnobrązowe. Nogi są różowawo szare. Ogon jest krótki. W locie dobrze widoczne na szerokich skrzydłach są długie palce (tworzone przez lotki). Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Osobniki młodociane są ciemniejsze od dorosłych. Gatunkiem podobnym jest sęp płowy (Gyps fulvus).

Występowanie

Sęp himalajski występuje głównie na obszarze Himalajów, Wyżyny Tybetańskiej i Gór Tien-Szan. Zamieszkuje głównie zachodnie Chiny, Mongolię, Kazachstan, Uzbekistan, Tadżykistan, Kirgistan, Afganistan i Pakistan, północne Indie, Nepal i Butan. Poza sezonem rozrodczym bywa spotykany w wielu innych krajach południowo-wschodniej i środkowej Azji. Notowany jest do wysokości około 5 500 m n.p.m.

Biotop

Środowiskiem życia sępa himalajskiego są wysokogórskie tereny otwarte – obszary suche i jałowe. W okresie zimowym sępy te spotykane są na niższych położeniach górskich i na równinach. Jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT na liście IUCN). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II). Jego populacja jest stabilna.

Lęgi

Sęp himalajski gnieździ się samotnie lub w luźnych koloniach (5-6 par). Gniazdo mieści się na półkach skalnych, zbudowane jest z gałęzi, wyścielone jest trawą i włosiem. Gatunek monogamiczny. Sezon lęgowy odbywa się na przełomie zimy i wiosny. Samica składa jedno, białawe jajo. Inkubacja trwa 50 dni. Wysiadywaniem jaj zajmują się oboje rodzice. Młode pozostaje pod opieką przez siedem miesięcy.

Pokarm

Sęp himalajski żywi się wyłącznie padliną.