Sielawa europejska (Coregonus albula)

Występowanie

Sielawa zamieszkuje zlewnię Morza Bałtyckiego oraz Morza Barentsa do Uralu. Ponadto została sztucznie wprowadzona do rzek północnej Finlandii.

Budowa zewnętrzna

Głowa jest dosyć mała. Oczy są stosunkowo duże. Pysk stożkowaty. Otwór gębowy górny. Szczęka dolna wysunięta nad górną. Usta przecięte skośnie. Ciało smukłe z dwubocznym spłaszczeniem. Ubarwienie ciała srebrzystobiałe. Grzbiet jest nieco ciemniejszy, metalicznie połyskujący, w zielonkawych odcieniach. Brzuch biały. Łuski duże. Linia boczna pełna. Płetwy piersiowe i brzuszne jasne. Płetwy grzbietowa i ogonowa ciemnoszare. Występuje płetwa tłuszczowa. Płetwa ogonowa mocno wcięta. Dymorfizm płciowy jest słabo widoczny, w okresie rozrodu u samic partie brzuszne są nieco bardziej zaokrąglone. Gatunkiem podobnym jest sieja, różniąca się między innymi dłuższą szczęką górną.

Biologia

Jest osiadła. Zamieszkuje głównie rzeki, jeziora i sztuczne zbiorniki zaporowe, ale także słabo zasolone wody przybrzeżne Bałtyku. Rozród odbywa się w miejscu o piaszczystym lub żwirowatym podłożu. Do tarła przystępuje w miesiącach zimowych. Samica składa do 3 tys. do 14 tys. ziaren ikry. Ikra składana jest na zanurzonej roślinności oraz na piaszczyste dno. Jaja są drobne, w żółtych i pomarańczowych barwach. Średnica jaj wynosi 1,6-1,9 mm. Wylęg następuje po 4-5 miesiącach. W tym okresie wiele zarodków zamiera. Wysoka śmiertelność może być spowodowana deficytem tlenowym, poza tym ikra zjadana jest przez inne ryby oraz skorupiaki. Dojrzałość płciową osiąga po pierwszym roku życia. Pożywia się zooplanktonem (owadami, skorupiakami). Ryba krótkowieczna (żyje do 6-7 lat). Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).