Sikora lazurowa (Cyanistes cyanus)
![Sikora lazurowa. By https://www.flickr.com/photos/jargals004 [CC BY 2.0], via Wikimedia Commons](https://www.ekologia.pl/wp-content/uploads/2023/03/Azure_Tit_-_Parus_cyanus_max.jpg)
Wstęp
Sikora lazurowa to mała sikora, nieco większa od modraszki zwyczajnej. Do kraju zalatuje rzadko. W locie dobrze widoczne białe pasy na pokrywach oraz białe rogi ogona. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).
Wygląd
Ubarwienie ciała sikory lazurowej w barwach błękitnobiałych. Głowa okrągła. Tęczówka oczna czarna. Dziób krótki, stożkowaty, niebieskoszary. Czoło, ciemię, potylica białe. Granatowy, wąski pasek oczny ciągnący się aż do ciemnej plamy na karku. Wierzch popielaty. Spód biały. Skrzydła niebieskawo białe. Ogon długi, z ciemno niebieskim środkiem i białymi krańcami. Nogi niebieskawo szare. Dymorfizm płciowy niezaznaczony. Osobniki młodociane podobne do dorosłych, choć nieco ciemniejsze.
Występowanie
Zasięg występowania sikory lazurowej w Europie obejmuje Finlandię, Białoruś, północną Ukrainę i znaczną część Rosji. W Azji głównie zamieszkuje południową Rosję, północny Kazachstan, zachodnie i północne Chiny oraz Mongolię. Jest gatunkiem osiadłym lub koczuje.
Biotop
Sikora lazurowa zamieszkuje strefę klimatu umiarkowanego i chłodnego. Preferuje lasy liściaste i mieszane, często wilgotne – łęgi, olsy. Wybiera także inne obszary częściowo zadrzewione i zakrzaczone, czasem w pobliżu człowieka.
Lęgi
Sikora lazurowa gnieździ się w dziuplach drzew. Gniazdo składa się z traw, mchu, oraz piór służących za wyściółkę. Samica składa od 9 do 11 jasnych, rdzawo-brązowo plamkowanych jaj. Czas wysiadywania wynosi około dwóch tygodni. Pisklętami zajmują się oboje rodzice. Młode uzyskują lotność między 17 a 20 dniem od wyklucia.
Pokarm
Sikora lazurowa żywi się przede wszystkim zwierzętami bezkręgowymi (owadami, pajęczakami). W jej diecie znaleźć można także pokarm roślinny (nasiona, owoce).