Sterlet (Acipenser ruthenus)

Występowanie

Szeroki zasięg występowania sterleta obejmuje zlewnie Morza Czarnego i Morza Kaspijskiego oraz rzeki Syberii od Dwiny po Jenisej. Czasem przedostaje się na nowe tereny wykorzystując sztuczne kanały. W Polsce zaobserwowany był w m.in. w Bugu.

Budowa zewnętrzna

Otwór gębowy oraz usta małe. Usta umieszczane są na spodzie głowy. Występuje w dwóch formach: z ostro lub tępo zakończonym pysku (rostrum). Wąsiki z falbanami (zbudowanymi z licznych wyrostków). Ciało wydłużone. Skóra pokryta tarczami kostnymi. Ubarwienie zmienne, w zależności od występowania. Grzbiet ciemny (brązowoszare), boki ciała nieco jaśniejsze (oliwkowe), spód jasny (szarobiałe). Płetwy brązowawe. Płetwy brzuszne duże. Płetwa ogonowa nieasymetryczna, górny jej płat wysoki oraz długi. Dymorfizm płciowy słabo widoczny. W okresie rozrodczym u osobników dorosłych na ciele pojawia się biały nalot, szczególnie widoczny u samców.

Biologia

Sterlet zamieszkuje wolno płynące rzeki. Przebywa w pobliżu dna. Spotykany także w strefie przyujściowej mórz. Na tarło wędruje w górę rzeki. Do rozrodu przystępuje od maja do czerwca, przy temperaturze wody 12-17 stopni Celsjusza. Rozród odbywa się w miejscach o szybkim nurcie, z kamienistym podłożem. Samica składa od kilku do kilkudziesięciu tys. ziaren ikry. Średnica ikry wynosi ok. 2 mm. Wylęg następuje po upływie sześciu do dziewięciu dni. Larwy po wylęgu mierzą od 6 do 7 mm. Samce osiągają dojrzałość płciową między czwartym, a siódmym rokiem życia, samice nieco później między piątym a dziesiątym. Może tworzyć hybrydy m.in. z jesiotrem rosyjskim (Acipenser gueldenstaedtii). Żywi się bezkręgowcami (owadami, ich larwami, mięczakami, drobnymi pierścienicami) oraz ikrą ryb. Żyje maksymalnie do 20 lat, zwykle jednak krócej. Jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (kategoria VU na liście IUCN).