Świtezianka błyszcząca (Calopteryx splendens)

Występowanie

Świtezianka błyszcząca spotykana jest w niemal całej Europie (prócz Półwyspu Iberyjskiego i północnej części Skandynawii) oraz w zachodniej i centralnej Azji (najdalej na wschodzie jej stanowiska znane są u podnóża Himalajów i w rejonie jeziora Bajkał). W Polsce pospolita na całym obszarze kraju, nieco rzadsza w górach.

Budowa

Świtezianka błyszcząca należy do rodziny świteziankowate (Calopterygidae). Głowa wyposażona w parę półkolistych oczu złożonych. Ciało jest smukłe i wydłużone. Skrzydła są przezroczyste. Obie pary skrzydeł o przybliżonym kształcie. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec różni się od samicy ubarwieniem ciała i skrzydeł. Samce są niebiesko zielone, z metalicznym połyskiem. Na skrzydłach występuje duża niebieska plama. Samice są zielone, z metalicznym odcieniem. Na wierzchołku skrzydeł występuje biała pseudopterostigma. Larwy są dosyć duże, nogi i czułki są u nich długie. Gatunkiem podobnym jest świtezianka dziewica (Calopteryx virgo).

Biologia

Świtezianka błyszcząca występuje głównie w pobliżu wolno płynących strumieni i rzek, nad jeziorami przepływowymi i kanałami melioracyjnymi. Prowadzi dzienny tryb życia. Preferuje miejsca ciepłe i nasłonecznione. Ze względu na tolerancje niewielkiego zanieczyszczenia wód bywa spotykana na terenach zurbanizowanych. Dorosłe latają od maja do sierpnia. Samce są terytorialne. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Żywi się zwierzętami bezkręgowymi (owadami i ich larwami). Przechodzi przeobrażenie niezupełne. Samica składa jaja na roślinach wodnych do wody. Larwy wylęgają się po kilku tygodniach. Samce zwykle występują w większych ilościach niż samice. Dorosłe osobniki są krótkowieczne, żyje maksymalnie do dwóch miesięcy.