Szpak (Sturnus vulgaris)

Tego ptaka znają wszyscy. Jego urozmaicony śpiew, z licznymi naśladownictwami, gwizdami, skrzypiącymi dźwiękami i klekotami, jest niewątpliwą oznaką wiosny. Wiele osób zachęca go do osiedlenia się w pobliżu, wieszając odpowiednie budki lęgowe, inni poświęcają dużo energii na odstraszanie go od owocujących czereśni.
Wygląd
W sezonie lęgowym upierzenie szpaka jest czarne z metalicznym połyskiem, dziób żółty. W szacie spoczynkowej na czarnym tle występują gęsto białe perełki, dziób jest ciemnobrunatny. Osobniki młodociane są jednolicie brązowoszare z jasnym podgardlem.
Biotop
Szpak zamieszkuje brzegi świetlistych lasów w pobliżu polan i terenów otwartych, ogrody, parki, przydrożne aleje, zadrzewienia śródpolne, osiedla ludzkie. Unika wnętrz rozległych lasów.
Występowanie
Areał lęgowy szpaka obejmuje Europę, duże obszary Azji oraz Amerykę Północną, Australię, południową Afrykę i Nową Zelandię (sztucznie wprowadzony). Jest gatunkiem częściowo osiadłym, zimuje w południowej części areału oraz w północnej Afryce, południowej Azji, wschodnich Chinach. W Polsce jest obecnie bardzo licznym ptakiem lęgowym, zimującym na zachodzie Europy. Część osobników pozostaje na zimę, głównie w dużych miastach.
Lęgi
Szpak w zależności od rejonu wyprowadza 1 lub 2 lęgi w roku, w maju i czerwcu. Gniazdo ściele w dziuplach, szczelinach murów i skał, budkach lęgowych, pod dachówkami. Jest to miękkie posłanie ze słomy, siana, traw i suchych liści. Składa 4-7 jednolicie jasnoniebieskich jaj. Wysiadują oboje rodzice przez 2 tygodnie. Młode opuszczają gniazdo po 3 tygodniach.
Pokarm
Szpak lubi żerować w stadach, na otwartej przestrzeni, chodząc po ziemi. W okresie lęgowym zjada głównie owady (drutowce, stonkę, pędraki, a nawet włochate gąsienice). Po wylocie młodych z gniazd zaczyna odżywiać się owocami: czereśniami, wiśniami, winogronami.
Wyscielily sobie gmiazdko u mnie na balkonie w zaciszu kwitnacej wisterni-sliczne ptaki