Uszatka (Asio otus)

Jedna z dwóch najliczniejszych polskich sów, zaraz po puszczyku. Aktywna od zmierzchu do nocy, rzadko w dzień. Podobna do puchacza ubarwieniem, kolorem tęczówki oraz posiadaniem sterczących uszu, z tym że jest o wiele od niego mniejsza. Liczebność związana z dostępnością pokarmu, w okresie dużej dostępności gryzoni („w mysich latach”) uszatki przystępują do drugiego lęgu w roku, w związku z tym zwiększa się znacznie ich liczba.

Sylwetka dość smukła, a w przypadku zaniepokojenia może stawać się bardzo szczupła i wydłużona. Mniejsza od puszczyka, podobna do uszatki błotnej, odróżnić je można po jaskrawopomarańczowych tęczówkach (u błotnej są żółte) oraz braku białego brzegu skrzydeł. Posiada charakterystyczne „uszy” z piór, które kładzie w locie bądź gdy jest spokojna. Szlara dobrze zaznaczona, od strony dzioba pasy jasnych piór. Trudna do wypatrzenia gdy siedzi nieruchomo na drzewie, w związku z świetnie maskującym ubarwieniem. Samiec podobny do samicy, choć nieco mniejszy, o jaśniejszej i mniej płowej szlarze.

Występuje w niemal całej Europie, oraz w obszarach umiarkowanych i chłodnych Azji jak również Ameryki Północnej. Poza sezonem lęgowym część osobników koczuję w grupach liczących od kilku do kilkudziesięciu osobników. Na zimowiska głównie wybierają obszary Europy Środkowej i Zachodniej.

Coraz częściej osiedla się blisko ludzi. Można ją spotkać w parkach i na cmentarzach nawet w dużych miastach. Ponadto wybiera skraje lasów, łąki śródleśne i zręby. Lubi zasiedlać tereny rolnicze oraz doliny rzeczne.

Podczas lęgów wykorzystuje niemal wyłącznie gniazda innych ptaków i wiewiórek, nawet uprzednio ich nie przerabiając. Składa od 2 do 7 jaj. Młode wykluwają się po miesiącu wysiadywania. Przez kolejne 2 miesiące przebywają pod opieką rodziców w pobliżu gniazda. Choć jeszcze nie umieją latać sprawnie wspinają się po gałęziach. Gdy człowiek albo drapieżnik zbliży się do gniazda lub miejsca przebywania młodych, dorosłe uszatki wykazują zachowania agresywne i pozorują ataki.

Wyspecjalizowany łowca gryzoni. Poluje głównie na norniki, rzadko chwytając inne zwierzęta. Czatuje na ofiarę nieruchomo siedząc jedynie przy złej pogodzie. Jej ulubioną metodą polowań jest odbywanie niskich i powolnych lotów patrolowych, podczas których wypatruje każdego ruchu.