Wielooczka czarna (Polycelis nigra)
Występowanie
Wielooczka czarna zamieszkuje Europę południową, centralną i zachodnią. Od północy jej zasięg ograniczony jest południowym wybrzeżem Morza Północnego i Bałtyku. Poza Europą kontynentalną występuje również na Wyspach Brytyjskich. Wielooczka czarna jest jednym z najpospolitszych gatunków.
Budowa
Wielooczka czarna jest płazińcem z rzędu wirki trójjelitowe (Tricladida). Jej ciało jest silnie spłaszczone grzbietobrzusznie, pokryte nabłonkiem rzęskowym. Barwa ciała jest zmienna, od żółtawej przez brunatną po czarną. Odcinek głowowy jest dobrze zaznaczony, tępo zakończony, ze szpiczastą wypustką. Wielooczka posiada liczne oczka, rozmieszczone po bokach ciała. Przód ciała jest szerszy niż tylna część. Otwór gębowy leży po stronie brzusznej. Za otworem gębowym znajduje się gardziel, która prowadzi do rozgałęzionego jelita. Jelito rozdzielone jest na trzy pnie, jeden skierowany jest do przodu, dwa pozostałe pnie biegną ku tyłowi. Przewód pokarmowy jest ślepo zakończony. Odbyt nie występuje, resztki pokarmowe są usuwane przez otwór gębowy. Brak również układu krwionośnego i oddechowego. Wielooczka czarna oddycha całą powierzchnią ciała. Układ rozrodczy uchodzi za otworem gębowym.
Biologia
Wielooczka czarna jest gatunkiem wolno żyjącym. Występuje powszechnie w słodkich wodach stojących i płynących. Spotkać ją można w jeziorach, oczkach wodnych, stawach, rowach melioracyjnych, strumieniach i rzekach. Porusza się za pomocą ruchów rzęsek nabłonka. Występuje u niej hermafrodytyzm. Zapłodnienie jest krzyżowe. Jaja składane są w kokonach na podwodne obiekty (roślinność wodną lub na kamienie). Wielooczka czarna jest drapieżna. W jej diecie znaleźć można bezkręgowce (skorupiaki, pierścienice, owady, mięczaki). Ponadto może żywić się również skrzekiem płazów. Swoje ofiary chwyta za pomocą wysuwanej gardzieli.