Wiewiórka czerwona (Tamiasciurus hudsonicus)

Wymiary/Budowa

Wiewiórka czerwona posiada długość. ciała 17-20 cm, ogona 10-15 cm, masa 200-250 g. Wierzch ciała od rdzawoczerwonego do szaroczerwonego, najbardziej intensywna barwa na bokach ciała. Spód ciała biały lub białoszary. Ogon takiej samej barwy jak grzbiet, ale z czarnym i białym obrzeżeniem. W szacie letniej biały spód ciała wyraźnie kontrastuje z czerwonym wierzchem z czarnymi pasami. Zimą wyraźnie widoczne są czerwonawoczarne pędzelki na uszach

Występowanie

Wiewiórka czerwona występuje w prawie całej Kanadzie i Alasce. W Stanach Zjednoczonych na obszarze Gór Skalistych, na północnym wschodzie do Iowy, Illinois, Indiany, Ohio, Wirginii i gór Alleghen. Zamieszkuje lasy iglaste, mieszane, można je często spotkać również w osiedlach ludzkich.

Tryb życia

Wiewiórka czerwona jest aktywne w ciągu dnia. Wydają głosy przypominające gwiżdżące trele, słyszalne z dużej odległości. Swoje gniazda umieszczają w rozwidleniach konarów, dziuplach naturalnych i porzuconych przez dzięcioły oraz w norach na ziemi

Odżywianie

Jesienią wiewiórki czerwone odgryzają końce zielonych pędów i zakopują je w wilgotnej ziemi, gdzie gromadzą również inne zapasy, wykorzystywane w okresach niedostatku pokarmu, np. wysuszone grzyby porastające gałęzie. Na kryjówki wykorzystują pęknięcia i dziuple w pniach. Nie są zbyt wybredne i zjadają prawie wszystko, co uda im się pogryźć siekaczami, ich jadłospis obejmuje – w zależności od dostępności – orzeszki bukowe, orzechy laskowe, nasiona świerka, sosny i jodły, żołędzie i inne nasiona, jagody, owoce i małe zwierzęta. Chętnie wybierają jaja i młode ptaków śpiewających, jednak ich „szkodliwy wpływ” na liczebność ptaków jest mocno przesadzony.

Rozmnażanie i rozwój

Ruja u wiewiórki czerwonej ma miejsce pod koniec zimy, a  w marcu lub kwietniu samica rodzi 3-7 młodych.