Wilk kanadyjski (Canis lupus occidentalis)

Wymiary/Budowa

Wilk kanadyjski – długość ciała wynosi 1-1,6 m, ogona ok. 40 cm, wys. w kłębie do 0,85 m, średnia waga 30-50 kg. Największe ważą do 79 kg. Wilk z wyglądu najbardziej przypomina owczarka alzackiego, od którego ma jednak bardziej wydłużony tułów i węższą klatkę piersiową. Głowa ma szerokie czoło, skośnie osadzone oczy i krótsze niż u owczarka uszy. Barwa gęstej sierści, która znakomicie zachowuje ciepłotę ciała, przyjmuje rozmaite odcienie brązu i podlega zmienności osobniczej oraz geograficznej. Ma silnie umięśnione i proporcjonalnie zbudowane ciało. Świetnie rozwinięte narządy zmysłów –  wielkie oczy patrzące badawczo i duże czujne uszy wyłapujące nawet słabe dźwięki – pozwalają mu dokładnie lokalizować zdobycz.

Występowanie

Wilk kanadyjski występuje w Kanadzie na obszarze Terytoriów Północno-Zachodnich, Jukonu, Kolumbii Brytyjskiej, Alberty i Saskatchewan oraz na Alasce

Tryb życia

Wilk kanadyjski w ciągu nocy może przebiec 60-80 km, w razie potrzeby osiągając prędkość do 55-60 km/h. Są to zwierzęta społeczne, pomyślność ich ewolucji w przeszłości oraz obecnie jest wynikiem życia w znakomicie zorganizowanej grupie. Wataha wilków (8-12 osobników) składa się z rodziców i wilcząt z bieżącego roku, do których czasami przyłączają się też wilczęta zeszłoroczne lub wilki-samotniki. Ze względu na bezpieczeństwo potomstwa wilki nigdy nie polują w pobliżu legowiska. Oddalają się od niego na odległość przynajmniej 7-10 km. Obyczaje wilków są bardzo złożone, np. jeśli poluje para wilków, jeden z nich pełni rolę naganiacza, a drugi czatuje na zdobycz w zasadzce (odznaczają się wybitną indywidualnością i szybko specjalizują się w pewnych dziedzinach). Wilki polujące w grupie są w stanie pokonać tak dużą zdobycz, jak łoś amerykański lub karibu, ważącą niekiedy dziesięciokrotnie więcej od drapieżnika. wycie wilków to nie tylko metoda kontaktu (służy porozumiewaniu się nie tylko osobników, lecz także całych stad, gdyż zawiera informacje o liczebności, bowiem każdy wilk wyje innym głosem!), ale także sposób wyrażania uczuć. Wyciem wilki odpędzają inne gromady od swojego terytorium. Zaczynają wyć na niskich tonach, a kontynuują o kilka tonów wyżej, wyją pojedynczo i gromadnie, w różnych postawach – stojąc, siedząc i leżąc. Najczęściej wyją przed rozpoczęciem łowów, ale także bez widocznej przyczyny, Wilcze głosy są słyszalne w promieniu 10 km! Wilk jest zwierzęciem bardzo inteligentnym, o dobrej pamięci i dużej zdolności kojarzenia faktów.

Odżywianie

Wilk kanadyjski wykształciły szeroką gamę sposobów polowania i zabijania zdobyczy różnej wielkości. Ofiary wielkości od myszy do zająca po schwytaniu przyciskają przednimi łapami do ziemi i natychmiast zagryzają. Sarny lub owce zabijają jednym ukąszeniem w szyję. Większe kopytne (łosia, jelenia, karibu) starają się zwalić z nóg i wtedy rozdzierają je żywcem. Mogą przez dłuższy czas (2-3 tygodnie) pozostawać bez jedzenia. Wygłodzony wilk potrafi zjeść na raz około 10 kg mięsa, jednak jego zwykła norma sytości to 2 kg. Po zabiciu ofiary wszyscy członkowie gromady czekają cierpliwie, aż nasyci się para dominująca. Zaraz potem pozostali otrzymują dostęp do zdobyczy. Okazują oni swoje podporządkowanie tamtym dwóm poprzez położenie uszu po sobie. W ten sposób proszą o pozwolenie, by im towarzyszyć.

Rozmnażanie i rozwój

Samica wilka kanadyjska rodzi od 4 do 7 młodych. Mniej więcej przez miesiąc żywią się one wyłącznie mlekiem matki, potem zaczynają wychodzić z legowiska, żeby zjeść mięso, które im odstępują rodzice i inni członkowie gromady. Wilczęta rosną szybko i już w wieku 3-5 miesięcy są w stanie naśladować zachowanie dorosłych wilków.