Wilkowór tasmański (Thylacinus cynocephalus)

Wygląd

Wilkowór tasmański znany także pod nazwą wilk tasmański lub wilk workowaty należał do rzędu niełazokształtne (Dasyuromorphia). Z sylwetki przypominał psa. Posiadał dosyć dużą głowę, wyposażoną w krótkie i zaokrąglone uszy. Szyja była krótka. Sierść była krótka, gęsta i żółto brązowa. Spód ciała był jaśniejszy. Po stronie grzbietowej znajdowało się od 15 do 20 ciemnych pręg sięgających do ogona. Ogon był długi i sztywny, zwężający się ku końcowi. Nogi były krótkie. Różnice między samcem a samicą uwidaczniały się w rozmiarach ciała. Samce były nieco większe od samic.

Występowanie

Wilkowór tasmański, przed przybyciem psów dingo, zamieszkiwał Nową Gwineę i całą Australię. Ostatnie znane populacje występowały na Tasmanii, która oddzieliła się od Australii 8000 – 10000 lat temu, czyli przed przybyciem dingo.

Tryb życia

Na Tasmanii wilkowór tasmański spotykany był we wszystkich możliwych siedliskach. Przebywał głównie w różnorodnych lasach wilgotnych i na obszarach półotwartych. Prowadził nocny tryb życia. Wilkowór tasmański jest gatunkiem wymarłym (kategoria EX na liście IUCN). Do jego wymarcia przyczynił się człowiek, dla którego wilkowór tasmański (niesłusznie) uważany był za szkodnika.

Odżywianie

Wilkowór tasmański był mięsożerny. Żywił się w głównej mierzę zwierzętami kręgowymi między innymi ssakami (oposami, kangurami) oraz ptakami. Polował pojedynczo bądź w parach.

Rozmnażanie i rozwój

Wilkowór tasmański przystępował do rozrodu przez cały rok. U samic występowała torba, która otwierała się do tyłu. W torbie znajdowały się cztery sutki. Samica rodziła od 2 do 4 młodych. Młode były noszone przez samicę w torbie do trzech miesięcy. Nie jest znany czas trwania ciąży. Na wolności żył do 14 lat.