Diabeł tasmański (Sarcophilus harrisii)

Wygląd

Diabeł tasmański jest jedynym współcześnie żyjącym przedstawiciel rodzaju diabeł (Sarcophilus). Głowa szeroka. Pysk różowy. Tęczówka ciemna. Uszy zaokrąglone. Sylwetka krępa. Barwa futra brązowo czarna. Na piersi występuje biała łata. Po bokach ciała występują białe palmy. Ogon gruby i owłosiony. Samice są mniejsze od samców.

Występowanie

Diabeł tasmański obecnie występuje jedynie na Tasmanii. Historycznie zamieszkiwał także Australię, jednak prawdopodobnie w wyniku konkurencji ze strony psa dingo, wyginął z obszaru kontynentu około 400 lat temu.

Tryb życia

Diabeł tasmański zamieszkuje wszystkie dostępne siedliska na Tasmanii. Chętnie przebywa w świetlistych lasach. Największe zagęszczenie diabła tasmańskiego notuje się w krajobrazie mozaikowym pól, łąk i lasów. Zwierzę o aktywności nocnej. Dzień spędza w norze, jaskini lub w wydrążonych kłodach. Prowadzi samotny tryb życia. Żyje do 8 lat, z reguły jednak krócej. Mocno zdziesiątkowany przez chorobę DFTD (rak pyska diabła). Na jego liczebność wpływa także degradacja siedlisk, wylesianie, jak również wypadki drogowe. Według Czerwonej Listy IUCN jest gatunkiem zagrożonym wymarciem (kategoria EN).

Odżywianie

Diabeł tasmański jest w głównej mierzę padlinożercą, żywi się padliną ssaków (wombatów, oposów, owiec, królików). W jego diecie, choć w mniejszym stopniu znaleźć można bezkręgowce (owady), kręgowce (płazy, gady, ptaki, ryby) oraz pokarm roślinny.

Rozmnażanie i rozwój

Gatunek poligynandryczny. Do rozrodu przystępuje raz w roku. Krycie następuje w marcu. Poród odbywa się w kwietniu. Samica rodzi do 30 młodych, choć do końca rozwoju przeżyją tylko 3-4 młode. Ciąża trwa 21 dni. Następne 4 miesiące młode spędzą w torbie lęgowej samicy. Między ósmym a dziewiątym miesiącu życia młode stają się samodzielne. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia.