Muchomor srebrzysty (Amanita mairei)

Wstęp

Sezon

Występowanie

Muchomor srebrzysty zasiedla lasy liściaste, łąki, pastwiska i ugory, w Europie Środkowej niemal wyłącznie na glebach wapiennych. Podawany przede wszystkim z południa Europy.

Wygląd

Owocniki muchomora srebrzystego są średniej wielkości, z kapeluszem 50-90 mm średnicy, a trzonem grubym na 10-20 mm i wysokim na takoż na 50-90  mm.

Blaszki gęsto ustawione, albo wolne, albo wąsko przyrosłe, nierzadko widlaste, o gładkich ostrzach. U młodych owocników obłócznia biała, u starszych szarawa.

Kapelusz muchomora srebrzystego zawsze jest gładki, dzwonkokształtny bądź rozpostarty, w wielorakich odcieniach szarości i brązów przechodzących w fiolety, czernie lub zgniłą oliwkową zieleń, nigdy natomiast nie bywa metalicznie lśniący ani czysto szary. Skraj kapelusza prążkowany. Mleczka nie wydziela.

Nóżka walcowata, centralna, biała z zygzakowatym wzorkiem, o kulistawej podstawie, zwężająca się ku wierzchołkowi, z długo utrzymującymi się, białymi pozostałościami pochwy. Brak pierścienia.

Miąższ o przyjemnej, grzybowej woni. Kruchy w dotyku. Smak dość łagodny, ale daleko mu do wybornego smaku borowików, koźlarzy czy pieczarek.

Wysyp spor biały. Zarodniki m. srebrzystego są jajowate lub szeroko jajowate, o dość zróżnicowanych wymiarach, od 9,5 do 14,0, a nawet do 17,5 na 6,6 – 11,5 μm.

Muchomor srebrzysty w przeciwieństwie do większości mglejarek czasem posiada sprzążki bazalne u nasady podkładek.

Bardzo podobny bywa muchomor szarawy  A. vaginata. Jest on jednak delikatniejszy, mniejszy, bardziej matowy, a zarazem bogatszy w odcienie szarości od muchomora srebrzystego.

Kulistawa, rozszerzająca się ku dołowi, a wyrosła z białej, płatowatej pochwy podstawa nóżki, brak pierścienia na trzonie oraz wyraźne prążkowanie kapelusza pozwalają całkiem nieźle odróżniać mglejarki, w tym m. srebrzyste i ww. muchomory szarawe od ich dalszych, śmiertelnie trujących kuzynów: muchomorów sromotnikowych (zielonawych) A. phalloides i jadowitych A. virosa. Smakowi nie należy ufać, gdyż ten jest całkiem miły u muchomorów sromotnikowych.

Właściwości

Zastosowanie

W Polsce brak tradycji spożywania mglejarek, w tym muchomorów srebrzystych. W państwach romańskich południa Europy są to jedne z bardziej lubianych grzybów, nie ustępujące popularnością borowikom czy niektórym gołąbkom o przyjemnym, słodkawym smaku. Kruchość oraz łamliwość utrudnia transport i handel mglejarkami.