Wstęp
Występowanie
Muchomor szorstki wyrasta w małych grupach lub samotnie w towarzystwie drzew (dęby, buki, kasztany, sosny). Preferuje stanowiska wapienne. W Polsce uznany za gatunek rzadki.
Sezon
Muchomor szorstki to
grzyb typowo
jesienny. Owocniki pojawiają się od do ().
Wygląd
Owocnik muchomora szorstkiego jest początkowo półkulisty, następnie rozpostarty, wypukły. Osiąga do 10-12 centymetrów średnicy.
Skórka kapelusza jest żółta, cytrynowo-brązowa. Brzeg gładki i nieco jaśniejszy. Na powierzchni kapelusza widoczne żółte brodawki, które są pozostałością pękającej pochwy (volva).
Blaszki muchomora szorstkiego gęsto ułożone, białe lub jasnożółte. Wolne, gdy owocnik jest dojrzały.
Trzon muchomora szorstkiego zwężający się w wierzchołku, przy
podłożu bulwiasty. Posiada biały, żółtawy pierścień, powyżej którego trzon jest wyraźnie prążkowany. Osiąga od 5 do 10 cm wysokości i 1-3 cm grubości.
Miąższ nie posiada
charakterystycznego smaku, zapachu. Choć niektórzy określają
zapach muchomora szorstkiego, jako ziemisty.
Kolor biały, jednakże przy skórce kapelusza bardziej żółtawy odcień. Przy zranieniu na podstawie trzonu może lekko brązowieć.
Zarodniki muchomora szorstkiego są elipsoidalne i szerokie, koloru białego.
Właściwości
Muchomor szorstki to gatunek toksyczny, który może powodować dolegliwości żołądkowo–jelitowe. Niezalecany do spożycia. Objawami zatrucia mogą być: nudności, zaburzenia funkcjonowania nerek i wątroby, zapaść sercowo-naczyniowa, a nawet śmierć (Chiny)
Zastosowanie
Muchomor szorstki jest gatunkiem mikoryzowym. Związany jest symbiotycznie z dębami omszonymi, dębami korkowymi (Quercus pubescens, Quercus suber), kasztanami (Castanea sativa) i sosnami (Pinus sp.)