Pieczarka łąkowa (Agaricus campestris)

Wstęp

Pieczarka łąkowa jest smacznym grzybem jadalnym. Najobficiej występuje na terenie Europy Środkowej, rzadko jednak można spotkać ją w lasach.

Sezon

Pierwsze okazy pieczarki łąkowej pojawiają się już w maju. Rośnie ona do końca października.

Występowanie

Pieczarka łąkowa występuje głównie na łąkach, pastwiskach i polach. Można ją także spotkać rosnącą w przydrożnych rowach. Rzadko pojawia się w lasach. Preferuje miejsca średnio nawożone. Jest bardzo pospolita, zazwyczaj rośnie gromadnie po kilka lub kilkanaście sztuk obok siebie. Występuje na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Najobficiej rośnie w Europie Środkowej.

Wygląd

Owocnik pieczarki łąkowej osiąga średnicę od 3 do 13 cm. U młodych osobników jest zamknięty i ma kulisty kształt, z czasem staje się półkulisty, a u dorosłych okazów przypiera formę płaską i rozpostartą. Ma długo podwinięty brzeg, który u młodych egzemplarzy bywa lekko kosmkowaty, a u starszych łuskowato spękany. Początkowo kapelusz ma biały kolor, który wraz z wiekiem grzyba zaczyna szarzeć. Jego wierzchołek pokryty jest przylegającymi łuseczkami o brązowej barwie, które po uciśnięciu zmieniają kolor na żółty. Powierzchnia owocnika jest gładka, lśniąca i jedwabiście włóknista. Podczas suchej pogody jej górna część pęka i powstają na niej głębokie rowki i poletka. Skórka, którą jest pokryty daje łatwo ściągnąć się w całości.

Blaszki pieczarki łąkowej są gęsto ułożone i nie przylegają do trzonu. Są wąskie i mają gładkie ostrza. U młodych okazów o zamkniętych owocnikach mają biały kolor, później stają się różowe, a następnie przechodzą w barwę czekoladowobrązową lub czarnobrązową. U starych okazów, pod wpływem zarodników, pojawia się fioletowe zabarwienie.

Trzon pieczarki łąkowej osiąga wysokość od 3 do 10 cm. i grubość od 1 do 2,5 cm. Może mieć cylindryczny lub walcowaty kształt, przy podstawie jest zaostrzony. Jest pełny i łatwo odłamuje się od kapelusza. W górnej części otoczony jest białym, błoniastym pierścieniem, który u starszych osobników zanika. Ma biały kolor, w górnej części różowiejący od prześwitującego miąższu. U starszych grzybów zmienia barwę na brązową lub rdzawobrunatną. Zazwyczaj ma gładką powierzchnię, chociaż zdarzają się okazy o powierzchni lekko włóknistej.

Miąższ pieczarki łąkowej jest mięsisty i zwarty. W większej części grzyba ma biały kolor, na którym czasem pojawiają się różowe przebarwienia. Powyżej blaszek oraz na trzonie tuż pod blaszkami przybiera szary odcień, a w dolnej części trzonu jest pomarańczowy. Po przekrojeniu miejscami różowieje. Ma przyjemny, grzybowy zapach i łagodny, korzenny smak.

Pieczarkę łąkową można łatwo pomylić ze śmiertelnie trującym muchomorem jadowitym. Na szczęście dotyczy to tylko bardzo młodych okazów, które mają jeszcze zamknięte owocniki o białych blaszkach (muchomor jadowity także posiada białe blaszki). W późniejszym stadium rozwoju blaszki pieczarki łąkowej stają się różowe, a później ciemnobrązowe, co ułatwia rozróżnienie tych dwóch grzybów. Ponadto trzon muchomora jadowitego otoczony jest pochwą.

Innym grzybem, z którym można pomylić pieczarkę łąkową jest jadalna pieczarka miejska, która w odróżnieniu od swojej kuzynki ma zawsze nagi kapelusz i ma trzon otoczony podwójnym pierścieniem.

Pieczarka łąkowa jest także podobna do jadalnej pieczarki dwuzarodnikowej. Te dwa grzyba da się od siebie odróżnić tylko w badaniu mikroskopowym.

Właściwości

Pieczarka łąkowa jest dobrym grzybem jadalnym, jednak w smaku nie dorównuje swojej kuzynce pieczarce dwuzarodnikowej. W większości składa się z wody, poza tym jest bogatym źródłem białka, błonnika i nienasyconych kwasów tłuszczowych. Zawiera także witaminy z grupy B oraz takie pierwiastki jak – magnez, potas, selen i sód.

Zastosowanie