Emu to wysokie, nielotne ptaki o silnie zredukowanych skrzydłach. Przystosowane do wędrówek i biegu nogi są bardzo długie i silnie umięśnione. Stopa dość duża. Trzy palce skierowane do przodu to charakterystyczna cecha strusia. Ubarwienie piór brązowo-szare, maskujące. Szyja długa. Skóra głowy i szyi niemal zupełnie naga, ciemnej barwy. Samce i samice nie różnią się upierzeniem, a cechą różniącą jest ich głos.
Emu występują wyłącznie w Australii i Tasmanii. Niegdyś zasięg tej rodziny obejmował większość wysp Oceanii. Człowiek przyczynił się do ograniczenia liczebności tych ptaków intensywnie polując na nie.
Środowisko życia
Otwarte, trawiaste tereny. Obszary o niezbyt dużym stopniu zadrzewienia. Roślinożerne emu unikają bardzo suchych terenów. Często wkraczają na pola i mogą powodować szkody w uprawach.
Lęgi
Gniazdo emu znajduje się na ziemi. Te niezwykłe ptaki łączą się w pary na czas godów. Zarówno opieka nad pisklętami, jak i wysiadywanie jaj, należy do samca. Wychowanie kilku, a często kilkunastu piskląt zajmuje troskliwemu ojcu ponad pół roku. Przez cały ten czas młode podążają za nim wszędzie – w poszukiwaniu pożywienia i wody. Samica może składać jaja więcej, niż raz w roku – każdym z lęgów opiekuje się inny samiec.
Pokarm
Podstawą diety emu są rośliny. Przeszukują one teren w poszukiwaniu co smaczniejszych części - nasion, pędów itd. Przy okazji zjadają także owady, a nawet niewielkie kręgowce. Emu wędrują stale między żerowiskami i wodopojami.
