Papuga karolińska należała do rodziny papugowate (Psittacidae). Była jedynym przedstawicielem rodzaju Conuropsis. W jej ubarwieniu ciała dominowała zieleń. Spód ciała był jaśniejszy niż wierzch. Głowa była żółta. Wokół oka i przy nasadzie dzioba pióra była pomarańczowo czerwone. Dziób był blady, mocno wygięty w dół i haczykowato zakończony. Tęczówka oczna ciemnobrązowa. Obrączka oczna była jasna. Nogi były jasnobrązowe. Dymorfizm płciowy nie był wyraźny. Samce były nieznacznie większe od samic. U młodych osobników upierzenie głowy było mniej jaskrawe, zielonkawe.

1. Występowanie
2. Biotop
3. Lęgi
4. Pokarm
5. Systematyka
6. Galeria zdjęć

Występowanie

Papuga karolińska jest gatunkiem wymarłym (kategoria EX na liście IUCN). Była endemitem środkowej, wschodniej i południowo-wschodniej Ameryki Północnej. Ostatnie doniesienia o tym gatunku pochodzą z okolic Florydy z początku XX w. Ostatni osobnik umarł w zoo w Cincinnati w 1918 r.

Biotop

Papuga karolińska zamieszkiwała głównie doliny rzeczne i bagna. Preferowała gęste lasy nadbrzeżne i zarośla. Spotykana była również na polach uprawnych, choć do jej wyginięcia przyczyniła się głównie kolonizacja jej siedlisk przez człowieka. Po za utratą siedlisk (na rzecz pól uprawnych) do jej wymarcia przyczynił się bezpośrednio człowiek (zabijający ją dla sportu, piór, ale także w odwecie za szkody). Prowadziła dzienny tryb życia. Był to ptak towarzyski, żyjący w dużych stadach (liczących 200-300 osobników).

Lęgi

Papuga karolińska przystępowała do rozrodu raz w roku, na wiosnę. Gnieździła się w drzewie. Samica składała od 2 do 5 białawych jaj. Czas wysiadywania wynosił około 21-23 dni. Opiekę nad potomstwem pełnili oboje rodzice. Dojrzałość płciową osiągała w pierwszym roku życia.

Pokarm

Papuga karolińska żywiła się głównie pokarmem roślinnym. W głównej mierzę były to nasiona, orzechy, owoce oraz pąki. Swoją dietę uzupełniała pokarmem zwierzęcym (owadami).