Kiełb białopłetwy (Romanogobio albipinnatus)

Spis treści

Występowanie
Budowa zewnętrzna
Biologia

Występowanie

Zamieszkuje dorzecze Mórz Czarnego i Kaspijskiego. Występuje głównie w Dunaju Dnieprze i Wołdze. Sporadycznie spotykany jest w Wiśle.

Budowa zewnętrzna

Ryba niewielkich rozmiarów. Głowa dosyć krótka, tępo zakończona. Oczy dosyć duże, wysoko osadzone. Otwór gębowy dolny. Jedna para białych, mięsistych wąsików, wystających z kącików ust, sięgających do tylnego brzegu oka. Zęby gardłowe dwuszeregowe. Spód głowy pozbawiony łusek. Ciało silnie wygrzbiecone i wydłużone. Ubarwienie ciała żółtawe. Barwa grzbietu oraz boków ciała zielonkawo-brązowawo szare. Spód ciała srebrzysto białawy. Grzbiet oraz boki ciała pokryte ciemnymi, owalnymi plamami. Płetwy jasne, prawie bezbarwne. Na płetwach występują delikatne promienie. Płetwy grzbietowa oraz ogonowa upstrzona ciemnymi plamkami. Trzon ogona jest niski i obły. Płetwa ogonowa rozwidlona. Łuska pokrywająca ciało delikatna, duża, cykloidalna z podłużnymi żeberkami. Gatunkiem podobnym jest kiełb krótkowąsy (Gobio gobio), różniący się krótszymi wąsami a także barwą płetw. W okresie rozrodczym u samców pojawia się wysypka perłowa.

Biologia

Kiełb białopłetwy występuje w środkowym i dolnym biegu dużych rzek. Preferuje wody głębokie, o słabym prądzie. Ryba stadna, o aktywności nocnej. Przebywa na dnie o podłożu piaszczystym. Do rozrodu przystępuje od kwietnia do czerwca. Tarło jest porcyjne. Samica składa do 10 tys. ziaren ikry. Jaja składane są na roślinność oraz na kamienie. Średnica jaj wynosi 1 mm. Dojrzałość płciową osiąga w drugim bądź w trzecim roku życia, przy długości ciała 7 cm. Żywi się bezkręgowcami dennymi (larwami owadów, skorupiakami, mięczakami), które wyszukuje na dnie. Żyje do pięciu lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). W Polsce gatunek pod ochroną.