Kulik cienkodzioby (Numenius tenuirostris)

Wygląd

Kulik cienkodzioby należy do rodziny bekasowate (Scolopacidae). Upierzenie brązowawo białe, ciemno kreskowane. Kreskowanie piersi przechodzi w łezkowate plamki. Dziób cienki, smukły, zakrzywiony w dół. Tęczówka oczna ciemnobrązowa. Kantarek ciemny. Brew jasnobrązowa. U niektórych osobników występuje pasek ciemieniowy. Nogi długie, szarawe. Spód i kuper są białawe. Ogon jasny, z kilkoma ciemnymi poprzecznymi paskami. Dymorfizm płciowy niewidoczny. Samice mają nieco dłuższe dzioby. Gatunkiem podobnym jest kulik mniejszy (Numenius phaeopus).

Występowanie

Jedyne pozostałe znane stanowisko kuklika cienkodziobego znajduje się na północ od Omska w rosyjskiej Syberii. Zimuje prawdopodobnie w północnej Afryce i południowo-wschodniej Europie. Trasy przelotów mogą przebiegać przez kraje zachodniej Azji (m.in. Kazachstan, Uzbekistan, Turkmenistan, Iran oraz Gruzję i Turcję). W naszym kraju zaobserwowany kilkukrotnie.

Biotop

Jedyne znane gniazdo kuklika cienodziobego znalezione zostało w lesie syberyjskiej tajgi w strefie przejścia między lasami Syberii, a stepami środkowej Azji. Podczas migracji i na zimowiskach spotykany jest w różnorodnych siedliskach podmokłych: słonych lub słodkich mokradłach, jeziorach, bagnach, strefach pływów, zbiornikach wśród stepów i łąk oraz stawach rybnych. Jest ptakiem na skraju wymarcia – ma status krytycznie zagrożonego (kategoria CR na liście IUCN). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik I). Niewiele wiadomo o jego biologii.

Lęgi

Kulik cienkodzioby przystępuje do jednego lęgu w roku. Gnieździ się na ziemi. Jaja znajdowane były w maju. Samica składa średnio cztery jaja.

Pokarm

Kulik cienkodzioby w głównej mierzę żywi się bezkręgowcami (pierścienicami, owadami i ich larwami, mięczakami, skorupiakami). Pokarm zdobywa sondując dziobem podłoże.