Modraszek arion (Phengaris arion)
Występowanie
Obszar występowania modraszka ariona rozciąga się od południowo-zachodniej Europy, przez Europę Centralną, południową Skandynawię, Syberię po wschodnią Azję. W Polsce po znacznym spadku zasięgu obecnie spotykany jest prawie wyłącznie w południowej i wschodniej części kraju.
Budowa
Modraszek arion należy do rodziny modraszkowate (Lycaenidae). Jest jednym z największych krajowych modraszków. Wierzch skrzydeł ciemnoniebieski, z brunatnym (u samic) bądź czarno brązowym (u samców) paskiem i kilkoma czarnymi plamkami. Spód skrzydeł popielaty, pokryty czarnymi plamkami z białymi obwódkami. Samce są mniejsze od samic. Jaja są białawe i spłaszczone. Larwa blado czerwona, z czasem jaśnieje. Poczwarka jest pomarańczowo beżowa. Gatunkiem podobnym jest modraszek telejus.
Biologia
Modraszek arion ma szerokie wymagania siedliskowe. Spotykany jest w różnorodnych ciepłych i suchych obszarach otwartych od poziomu morza po 2000 m n.p.m. Zwykle spotykany jest w miejscach nasłonecznionych na zboczach lub obszarach płaskich często osłoniętych przez niewielkie zarośla. W Polsce zamieszkuje prawie wyłącznie murawy kseroterminczne w górach i na pogórzu oraz murawy napiaskowe wśród lasów sosnowych na nizinach. Imago prowadzi dzienny tryb życia. Dorosłe latają od maja do lipca. W ciągu roku występuje jedno pokolenie. Samica składa jaja na kwiatach macierzanki. Młode gąsienice żerują w kielichach kwiatów. Gąsienice ostatniego stadium opuszczają roślinę żywicielską i czekają na transport do gniazda mrówek. Dalszy rozwój przebiega w mrowisku, gdzie gąsienice żywią się jajami i larwami mrówek. W zamian gąsienice wydzielają z wydzielin gruczołowych odżywczy płyn, którym żywią się mrówki. Zimuje w stadium gąsienicy. Osobniki dorosłe żywią się nektarem. W Polsce jest pod ochroną ścisłą. Wpisany jest do Konwencji Berneńskiej oraz do Dyrektywy Siedliskowej. Na liście IUCN jest gatunkiem bliskim zagrożenia (kategoria NT).