Sumik kanałowy (Ictalurus punctatus)

Występowanie

Sumik kanałowy występuje w Ameryce Północnej. Jego naturalny zasięg obejmuje głównie rzeki Kanady, USA i Meksyku od Zatoki Hudsona na północy, Gór Skalistych na zachodzie i Appalachów na wschodzie, po Zatokę Meksykańską na południu. Sumik kanałowy był introdukowany między innymi do państw zachodniej Europy, Rosji, Chin, Brazylii i Pargwaju.

Budowa zewnętrzna

Sumik kanałowy należy do rzędu sumokształtne (Siluriformes). Głowa grzbietobrzusznie spłaszczona. Szczęka górna wystaje nad dolną. Posiada cztery pary wąsików. Ciało cylindryczne, bez łusek. Barwa ciała zmienna, niebieskawa, oliwkowa, do czarnej. Grzbiet ciemniejszy, strona brzuszna srebrzystobiała. Ciało pokryte jest ciemnymi plamkami. Wszystkie płetwy są zaokrąglone. Występuje płatwa tłuszczowa. Płetwa ogonowa jest mocno rozwidlona.

Biologia

Sumik kanałowy jest przydennym gatunkiem wolno i umiarkowanie szybko płynących rzek, strumieni i kanałów. Zamieszkuje duże rzeki i ich dopływy. Sumik kanałowy lubi miejsca bogate w liczne kryjówki. Preferuje dno kamieniste, żwirowe lub piaszczyste. Jest gatunkiem głównie słodkowodnym, ale rzadziej spotykany jest również w wodach słonawych a nawet słonych. Tarło odbywa późną wiosną lub wczesnym latem. Samica składa jaja w szczelinach, zagłębieniach. Rocznie może złożyć od 2 tys. do 70 tys. ziaren ikry. Ikra ma średnicę 2,4-3,2 mm. Samce strzegą ikry. Wylęg następuje po około tygodniu. Dojrzałość płciową osiąga między 3 a 6 rokiem życia. Maksymalnie może przeżyć do ponad 20 lat. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Ryba jadalna i hodowana w akwariach. Sumik kanałowy jest wszystkożerny. Pożywia się kręgowcami (rybami, płazami, gadami, ptakami i ssakami), bezkręgowcami (owadami, mięczakami, skorupiakami) oraz pokarmem roślinnym (roślinnością wodną).