Wilk polarny (Canis lupus arctos)
Wygląd
Wilk polarny to podgatunek wilka szarego (Canis lupus) różniąc się ubarwieniem i wielkością. Jeden z największych podgatunków, nieco mniejszy od podgatunku nominatywnego (Canis lupus lupus). Uszy trójkątne, krótkie. Sierść gęsta. Barwa sierści biała lub szarawa. Łapy długie (choć krótsze niż u Canis lupus). Ogon długi i puszysty.
Występowanie
Wilk polarny występuje w arktycznych rejonach Ameryki Północnej i Grenlandii. Głównie zamieszkuje północną Alaskę, kanadyjski Archipelag Arktyczny i północne skraje Grenlandii.
Tryb życia
Wilk polarny zamieszkuje surowy arktyczny klimat. Na większości obszaru występowania wilka polarnego pokrywa śnieżna utrzymuje się niemal cały rok. Na części obszaru śnieg ustępuje jedynie na miesiąc lub dwa miesiące w roku. Zwierzę terytorialne. Towarzyski, żyje w stadzie (liczącym do 20 osobników) z zaznaczoną hierarchią społeczną. Aktywny zarówno w dzień jak i w nocy. Dożywa do 10 lat. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). Zagrożenie dla wilka polarnego stanowią ludzie, niedźwiedzie polarne oraz inne wilki.
Odżywianie
Wilk polarny to drapieżnik. Żywi się ssakami (piżmowołami arktycznymi, zającami polarnymi, lisami polarnymi, obrożnikami grenlandzkim oraz reniferami), a także ptakami i bezkręgowcami (owadami).
Rozmnażanie i rozwój
Wilk polarny do rozrodu przystępuje raz w roku. W stadzie rozmnażają się tylko dominujące osobniki (para alfa). Gody odbywają się w marcu. Ciąża trwa ok. dwa miesiące. Poród odbywa się norze, jaskini bądź w zagłębieniu śniegu. Samica rodzi zwykle od 4 do 5 młodych. Początkowo młode karmione są mlekiem matki, po miesiącu przestawiane są na pokarm stały. Do pierwszego miesiąca samica nie opuszcza legowiska i w tym czasie karmiona jest przez samca. W późniejszym okresie szczenięta karmione są przez resztę watahy. Szczenięta dołączają do reszty stada w trzecim miesiącu życia. Dojrzałość płciową osiąga między drugim a trzecim rokiem życia.
