Wilk szary (Canis lupus)

Do tego gatunku należy kilka ras, m.in.: wilk pospolity (C.l. lupus), wilk leśny (C.l.lyacaon), wilk stepowy (C.l.campestris)-smukły, blado ubarwiony, wilk arktyczny (C.l.arctos)- z bardzo gęstą, jasną, czasami wręcz białą sierścią.
 

Wygląd

Wilk szary – długość głowy i tułowia tego gatunku waha się na ogół w granicach 100-140cm, 30-50cm, ciężar – 30-75 kg. Samce (basiory) są większe od samic (wader). Budowa ciała wilka przypomina znanego wszystkim owczarka niemieckiego, od którego ma jednak bardziej wydłużony tułów i węższą klatkę piersiową. Głowa charakteryzuje się dosyć szerokim czołem, krótkimi uszami i skośnie osadzonymi oczami. Kończyny są długie, ogon puszysty, noszony nisko. Ubarwienie wilka jest zmienne, a różnice nie występują jedynie pomiędzy poszczególnymi rasami, ale uwarunkowane są również wiekiem zwierzęcia, porą roku, obszarem, na którym żyje. Ogólnie sierść tego drapieżnika określa się jako buropłową z domieszką koloru brązowego i czarnego na grzbiecie oraz białożółtego na spodzie ciała.

Występowanie

Wilk szary żyje w Eurazji oraz Ameryce Północnej. W Europie najliczniej występuje w Rumunii i Jugosławii, skrajnie nielicznie na Półwyspie Skandynawskim. W Polsce spotyka się go rzadko, najczęściej na wschodzie kraju. Wilk leśny (C.l.lyacaon) niegdyś powszechnie występował w lasach Ameryki Północnej, obecnie można go spotkać jedynie na prawie bezludnych obszarach. Wilk arktyczny (C.l.arctos) zamieszkuje cały region arktyczny, wilk stepowy – centralną Azję.

Tryb życia

Poza okresem rozrodczym wilki szary prowadzą koczowniczy tryb życia. Ich naturalnym biotopem są obszary leśne (nizinne i górskie) oraz stepy. Są zwierzętami stadnymi, chociaż spotyka się również wilki samotniki. W stadzie istnieje ściśle określona hierarchia. Przewodzą mu samiec i samica „alfa”. Jeśli zabraknie któregoś z przewodników jest on zastępowany przez osobnika, który stoi najwyżej wśród pozostałych osobników. Ustalanie hierarchii na ogół odbywa się bez walki. Obszar zajmowany przez grupę może obejmować od 100 do 1000 km2. Wilki szare znaczą teren zapachem, ale również sygnałami głosowymi (wycie). Wycie ma także duże znaczenie w czasie wędrówek – pomaga utrzymać kontakt między sobą.

Odżywianie

Głównym pokarmem wilka szarego są ssaki kopytne. Na większe gatunki (łoś, dzik itp.) polują one zazwyczaj w stadzie. Ofiarą samotnego wilka może być np. mała sarna lub owca. Jednak drapieżniki te zjadają także padlinę oraz drobne ssaki, ptaki, ryby, żaby, owady, a nawet owoce. Na jeden posiłek wilk szary spożywa do 10 kg mięsa.

Rozmnażanie i rozwój

U wilka szarego do rozmnażania podchodzi jedynie para dominująca w stadzie. Ruja zwana cieczką ma miejsce w okresie od końca grudnia do lutego. Ciąża samicy trwa 60-65 dni. Młode w liczbie 4-7 rodzą się w norze lub wykrocie. Laktacja trwa ok. 8 tygodni. Samicą karmiącą opiekuje się samiec, a także reszta stada. To samo dotyczy późniejszej opieki nad młodymi. Samodzielność wilki szare uzyskują w wieku 2 lat.