Żarłacz białopłetwy (Carcharhinus longimanus)

Występowanie

Żarłacz białopłetwy występuje w oceanach strefy równikowej, zwrotnikowej i podzwrotnikowej. W Europie jest spotykany u wybrzeży, Portugalii, Hiszpanii i w basenie Morza Śródziemnego. Żarłacz ten odbywa długie wędrówki sezonowe.

Budowa zewnętrzna

Żarłacz białopłetwy należy do rodziny żarłaczowate (Carcharhinida). Jego ciało jest wrzecionowate. Pysk jest krótki i zaokrąglony. Barwa grzbietu szarawo brązowa. Spód jest jaśniejszy, biały. Płetwy są zaokrąglone. Końce większości płetw białe. Płetwy piersiowe długie. Posiada dwie płetwy grzbietowe, mocno od siebie oddzielone. Pierwsza płetwa grzbietowa jest znacznie większa i zaczyna się za płetwami piersiowymi. Druga płetwa grzbietowa jest mała, znajduje się na wysokości płetwy odbytowej. Płetwa ogonowa jest półksiężycowata, asymetryczna, heterocerkalna, jej dolny płat jest mniejszy od górnego.

Biologia

Żarłacz białopłetwy jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych rekinów na świecie. Jego biotopem są zwykle otwarte wody oceaniczne. Unika wód przybrzeżnych. Najchętniej przebywa na niewielkich głębokościach, choć bywał notowany do 1080 m głębokości. Zwierzę o aktywności zarówno dziennej jak i nocnej. Jego liczebność maleje. Gatunek na skraju wymarcia – ma status krytycznie zagrożonego (kategoria CR na liście IUCN). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik II). Ekstensywnie poławiany. Niebezpieczny dla człowieka. Ryba drapieżna. Żywi się kręgowcami (rybami, ssakami, ptakami, gadami), bezkręgowcami (głowonogami) i padliną. Organizm żyworodny. Dojrzałość płciową osiąga między 6 a 7 rokiem życia, przy długości ciała 1,68-1,98 m (samice) oraz 1,75-2,24 m (samce). Samica rodzi od 1 do 15 młodych. Ciąża trwa od 10 do 12 miesięcy. Młode po urodzeniu mierzą 60-75 cm. Żyje 22 lata.