Gołąbek buczynowy (Russula nobilis Velen)

Gołąbek buczynowy jest grzybem trującym.

Gołąbka buczynowego można spotkać w lesie w okresie letnim i jesiennym – od sierpnia do października.

Gołąbek buczynowy rośnie w lasach liściastych w okresie letnim i jesiennym. Najczęściej spotkać go można pod bukami. Grzyb ten często występuje na suchych glebach wapiennych.

Kapelusz gołąbka buczynowego ma średnicę od 4 do 9,5 cm. U młodych okazów ma półkolisty kształt, później staje się powyginany w sposób nieregularny, czasem nawet jest wklęsły. Barwa różowa do karminowej. Podczas wilgotnej pogody skórka jest lepka i błyszcząca, podczas suchej jest matowa. Skórkę można ściągnąć, ale jedynie przy samym brzegu. Powierzchnia gładka. Brzeg ostry, u starszych okazów może być karbowany.

Blaszki są gęste i przyrośnięte w sposób zatokowy. Barwy białej, czasami z żółtym odcieniem.

Trzon osiąga wysokość od 2,5 do 4 cm i grubość od 1 do 1,5 cm. Kształtem przypomina walec. W środku jest pełny. Powierzchnia może być gładka albo szorstka. Kolor biały, może mieć delikatnie różowy odcień.

Miąższ ma ostry smak i zapach owocowo-kwaskowaty. Kolor biały, który na starość może ulec zżółknięciu. Pod skórką kapelusza ma barwę różową.

Zarodniki kuliste do elipsoidalnych. Wysyp zarodników biały.

Gołąbek buczynowy, jako grzybem trującym, po spożyciu powoduje różnorodne dolegliwości układu pokarmowego.

Gołąbek buczynowy nie jest wykorzystywany z uwagi na swoje trujące właściwości.