1.    Objawy ze strony układu nerwowego
Pierwsze objawy zatrucia muchomorem plamistym i muchomorem czerwonym pojawiają się do 6 godzin po ich spożyciu. Przez okres 2 godzin od spożycia surowych lub suszonych owocników lub wypicia wywaru z tych grzybów trwa okres utajony, gdzie brak jest jakichkolwiek objawów świadczących o spożyciu trucizny. Pierwszymi objawami są zawroty głowy, gadatliwość, oszołomienie, zaburzenia koncentracji, równowagi i koordynacji ruchowej, drżenie mięśni, zamroczenie, drętwienie, czasem także śpiączka. Częstymi objawami są też omamy słuchowe i halucynacje, pobudzenie psychoruchowe z euforią i depresją. Obserwowano także wystąpienie widzenia kalejdoskopowego z geometrycznym ruchem przedmiotów z widzeniem barwnym w kolorach żółtym, zielonym i czerwonym, zmiany w odczuwaniu przestrzeni spowodowane falowaniem wzroku, brak umiejętności oszacowania odległości od przedmiotów poprzez przeszacowanie lub niedoszacowanie, nadwrażliwość na światło i światłowstręt, silniejsze odczuwanie dźwięków oraz małe przedmioty przybierające gigantyczne rozmiary.

Po ustąpieniu objawów początkowych takich jak brak koordynacji ruchowej, senność i otępienie następuje poprawa nastroju, aż do stanów euforycznych oraz generalny przypływ energii. Czasem przybiera to też formę poczucia bliskości z drugą osobą lub naturą i jednocześnie pojawiają się takie objawy jak strach, panika, strach przed śmiercią, złość i agresja. Rzadko występują problemy z zaburzeniami poznawczymi i pamięcią wsteczną.

2.    Objawy ze strony układu trawienia
Objawy ze strony układu trawienia występują głównie po zjedzeniu grzybów zawierających muskarynę. Do grzybów tych zalicza się strzępiaka ceglastego, a także muchomora plamistego i muchomora czerwonego. W początkowym etapie przebiegu zatrucia, pojawiają się nudności, wymioty, bóle brzucha i bolesne parcie na stolec, a w ciężkich przypadkach także wstrząs. W zatruciu muchomorem czerwonym, muchomorem plamistym i strzępiakiem ceglastym, rzadko dochodzi do uszkodzenia komórek wątroby (hepatocytów) i komórek znajdujących się w nerkach.

Wystąpienie i intensywność objawów zależą od ilości trucizny, która znajduje się w organizmie oraz wrażliwości organizmu. Zatrucia tego typu grzybami przebiegają zazwyczaj w sposób łagodny i bardzo często kończą się wyzdrowieniem pacjenta. Śpiączka z powodu zatrucia zdarza się niezwykle rzadko.

3.    Objawy ze strony układu przywspółczulnego
Zróżnicowana ilość toksyn w różnych gatunkach grzybów powoduje wystąpienie zróżnicowanej intensywności przebiegu zatrucia i wystąpienia różnych jego objawów.

Po zatruciu muchomorem czerwonym lub plamistym, pierwsze objawy ze strony układu przywspółczulnego występują po około dwóch godzinach od spożycia. Występujące objawy obejmują rozszerzenie źrenic, wzrost temperatury ciała, zaczerwienienie i wysuszenie skóry, drżenie mięśni, przyspieszenie lub spowolnienie akcji serca i liczby oddechów, wzrost skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi, wzrost samego ciśnienia skurczowego lub wzrost niedociśnienia.

Po zatruciu grzybami zawierającymi muskarynę, objawy uwidaczniają się po 30 minutach do godziny po spożyciu. Najczęściej występującymi objawami są: wzrost wydzielania z gruczołów ślinowych, potowych, łzowych i śluzowych oraz wzrost wydzielania żółci i soku trzustkowego, a także rozszerzenie źrenic, spadek ciśnienia krwi, zmniejszenie akcji serca, skurcze spastyczne żołądka i jelit, obrzęk płuc oraz zaburzona zdolność do skupienia wzroku na przedmiotach znajdujących się blisko lub daleko.

Zatrucie muchomorem sromotnikowym
W zatruciach muchomorem sromotnikowym objawy zależą od ilości zjedzonych grzybów. Należy pamiętać, że przeciętny grzyb o wadze 50 gramów zawiera ilość toksyn śmiertelną dla osoby dorosłej. Najcięższe objawy zatrucia występują u dzieci, u których 50% przypadków zatrucia powoduje zgon.

Objawy zatrucia występują bardzo późno. Pierwsze objawy pojawiają się średnio po 8 do 24 godzin po spożyciu, a zazwyczaj 12 -14 godzin po spożyciu. Występujące objawy to nudności, silne bóle brzucha, ogólne osłabienie, bóle mięśni kończyn, gwałtowne, obfite i nawracające wymioty oraz wodniste biegunki, które prowadzą do odwodnienia i przez to także to zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej oraz równowagi kwasowo-zasadowej. Dochodzi także do zmniejszenia ilości oddawanego moczu, a często także bezmoczu, spada ciśnienie krwi, pojawia się sinica i hipoglikemia. Może pojawić się powiększenie wątroby i tkliwość w okolicy brzucha.

Po 1-2 dobach od zatrucia, objawy ze strony układu pokarmowego mogą ustąpić, ale pozorny czas poprawy zdrowia trwa zwykle dobę lub dwie. Po upływie doby zaczynają spadać wskaźniki funkcji wątroby, czyli aminotransferaza asparaginowa (AspAT), aminotransferaza alaninowa (AlAT) oraz poziom bilirubiny, co wskazuje na uszkodzenie wątroby.

Po 3-4 dobach od spożycia muchomora sromotnikowego może pogorszyć się także funkcja nerek. Stan pacjenta gwałtownie się pogarsza i powracają biegunki oraz wymioty, nawet z domieszką krwi.

Po 4-5 dobach pojawiają się kliniczne cechy niewydolności wątroby, w wyniku jej wyniszczenia i postępującej martwicy. Pojawia się żółtaczka, a sama wątroba jest powiększona, lub dużo mniejsza w stosunku do prawidłowej wielkości. Wzrasta ilość transaminaz i występuje hiperbilirubinemia, hipoglikemia i kwasica metaboliczna, wzrasta poziom kreatyniny i wydłuża się czas krzepnięcia krwi.

W bardzo ciężkich przypadkach, u części pacjentów występuje śpiączka wątrobowa, którą poprzedzać może apatia lub silne pobudzenie ruchowe, pogorszenie funkcji ośrodkowego układu nerwowego oraz zaburzenia świadomości. Często może wystąpić hipertermia (zaburzenia termoregulacji) oraz zaburzenia związane z układem oddechowym i układem krążenia.

Powikłania po zatruciu muchomorem sromotnikowym są wielonarządowe i wieloukładowe. Dotyczą wątroby, nerek, trzustki, jelit, serca, ośrodkowego układu nerwowego, a u mężczyzn także jąder.

W wyniku ciężkiego zatrucia, zgon następuje pomiędzy 6 a 16 dobą od zatrucia, w wyniku bardzo ciężkiego, wielonarządowego wyniszczenia organizmu.

Pierwsza pomoc przy zatruciu
Co należy zrobić, jeśli podejrzewamy zatrucie grzybami?

1. Sprawdzić czy osoba chora jest przytomna.
2. Zabezpieczyć resztki jedzenia, które zawierało grzyby lub jeśli doszło do wymiotów, pobrać ich część i zabezpieczyć.

Jeśli chory jest przytomny

1.  Należy wywołać wymioty, jeśli jeszcze do nich nie doszło, podając choremu do picia letnie płyny. W ten sposób jest możliwe usunięcie resztek jedzenia z żołądka oraz uzyskanie materiału do badania, dzięki któremu będzie można określić, przez jaką toksynę doszło do zatrucia.
2. Do podawanej wody można dodać węgiel aktywny, którego zadaniem będzie zmniejszenie działania toksyn znajdujących się w żołądku i jelitach.

Jeśli chory jest nieprzytomny:

1. Nie wolno wywoływać wymiotów, ponieważ istnieje ryzyko zachłyśnięcia.
2. Należy sprawdzać stan chorego i w razie konieczności podjąć resuscytację.
3. Ułożyć chorego w pozycji bezpiecznej.
4. Wezwać karetkę pogotowia.
5. Zapewnić choremu komfort termiczny i psychiczny.

Niejadalne sobowtóry

Idąc do lasu należy upewnić się, że jesteśmy uzbrojeni w wiedzę i atlas grzybów oraz zdrowy rozsądek.
W poniższej tabeli znajdują się przykłady grzybów jadalnych i trujących, które najczęściej są mylone.

Grzyby jadalne	Grzyby trujące
Borowik szlachetny	Borowik szatański
Czubajka kania	Muchomor sromotnikowy
	Muchomor jadowity
	Muchomor wiosenny
Opieńka miodowa	Maślanka wiązkowa
Pieczarka łąkowa	Muchomor sromotnikowy
	Muchomor jadowity
	Muchomor wiosenny
Borowik ceglastopory	Borowik purpurowy
	Borowik szatański
Gołąbek zielonawy	Muchomor sromotnikowy
Gąska zielonka
Pieczarka biaława

Bibliografia

1. Barbara Kwintal; “Pierwsza pomoc. Grzybobrania czas – zatrucia grzybami.”; Polskie Towarzystwo Pielęgniarstwa Ratunkowego;
2. Publikacja opracowana przez Lokalną Organizację Turystyczną Serce Kaszub. „Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich: Europa inwestująca w obszary wiejskie.”; “Poradnik grzybiarza.”; Publikacja współfinansowana ze środków Unii Europejskiej w ramach Pomocy technicznej Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014-2020;
3. Thomas Laessoe, Anna Del Conte; “Grzyby. Wielka księga”; Wydawnictwo Wiedza i Życie, 1997;
4. Tomasz Ferenc, Beata Łukasiewicz, Julita Ciećwierz, Edward Kowalczyk; “Zatrucia muchomorem sromotnikowym (Amanita phalloides)”; Medycyna Pracy, 60 (5), 2009;
5. Beata Marciniak, Tomasz Ferenc, Joanna Kusowska, Julita Ciećwierz, Edward Kowalczyk; “Zatrucia wybranymi grzybami o działaniu neurotropowym i halucynogennym”; Medycyna Pracy, 61 (5), 2010;