Podgrzybek złotawy (Xerocomellus chrysenteron)

Podgrzybek złotawy pojawia się w czerwcu. Można go zbierać do listopada.

Podgrzybek złotawy występuje w lasach iglastych i liściastych. Można go spotkać także w parkach. Rośnie na ziemi pod bukami, sosnami oraz dębami. Występuje na całej półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego.

Owocnik podgrzybka złotawego osiąga średnicę od 3 do 10 cm. Może przybierać barwy brązową, żółtobrązową, oliwkową, ochrową lub czerwonobrązową. Podczas suszy pojawiają się na nim pęknięcia, przez które widać biały lub czerwony miąższ. U młodych osobników kapelusz ma kształt półkolisty, później powoli rozpłaszcza się i lekko zapada do środka. Pokryty jest suchą i matową skórą.

Rurki u młodych osobników są w kolorze jasnożółtym, u starszych egzemplarzy robią się zielonożółte lub oliwkowozielone. Pod wpływem uszkodzeń sinieją. Są przyrośnięte do trzonu. Mają nierówne, kanciaste pory, które osiągają długość od 5 do 10 mm.

Trzon podgrzybka złotawego osiąga wysokość od 4 do 8 cm  i grubość od 1 do 2 cm. Przeważnie jest walcowaty, zwężony przy podstawie i nieco zgięty. Jest zabarwiony na czerwono lub brązowo (pod kapeluszem na żółto). Jest pokryty widocznymi podłużnymi włóknami. U podstawy otoczony jest białożółtą grzybnią.

Miąższ jest twardy u młodych osobników, z czasem robi się miękki i wodnisty. Często ulega rozkładowi i jest atakowany przez pleśń. W kapeluszu ma kolor żółty, w trzonie czerwonobrązowy. Po przecięciu sinieje, a później czerwienieje. Ma słaby zapach i nieco kwaskowaty smak.

Podgrzybek złotawy podobny jest do podgrzybka obciętozarodnikowego, który także jest grzybem jadalnym. Można je odróżnić po kolorze trzonu, który u podgrzybka złotawego jest czerwony. Można go także pomylić z podgrzybkiem zajączkiem (też jadalnym). Miąższ podgrzybka zajączka nie sinieje pod wpływem uszkodzeń, a jego kapelusz nie pęka podczas suszy.

Podgrzybek złotawy jest grzybem średniej jakości. Nie wykazuje ważniejszych wartości odżywczych i nie jest zbyt smaczny.

Podgrzybek złotawy ze względu na niezbyt wyszukany smak, w kuchni wykorzystywany jest rzadko. Grzyb ten używany jest zazwyczaj jako dodatek do omletów, sosów i zup.