Dzięcioł zielony (Picus viridis)

Rzadko można usłyszeć go bębniącego, kiedy kuje wybiera miękkie drewno. Natomiast odzywa się częściej niż inne dzięcioły, a jego głos brzmi jak donośny śmiech przypominający rżenie konia. Często można go zobaczyć na ziemi, ponieważ tam żeruje.

Wygląd

Wierzch ciała dzięcioł zielony ma oliwkowozielony, widoczny w locie kuper żółty, a brzuch jasnoszary z odcieniem zielonkawym. Na głowie widać czerwoną czapeczkę, wokół dzioba czarną maskę. Oczy są jasne. Dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony – samiec ma czerwony wąs z czarną obwódką, a samica czysto czarny. U osobników młodocianych ciemna maska jest mało widoczna, a całe ciało jest ciemno kreskowane i prążkowane.

Biotop

Dzięcioł zielony zamieszkuje skraje świetlistych, wysokopiennych lasów, wysokie zadrzewienia w dolinach rzecznych, stare parki, sady, duże ogrody. Preferuje drzewa liściaste, szczególnie topole, olchy.

Występowanie

Dzięcioł zielony występuje w Europie bez jej północnej części, na Kaukazie, w Turcji i północnym Iranie. Jest gatunkiem osiadłym, w zimie koczuje w obrębie areału lęgowego. W Polsce gnieździ się nielicznie, tylko lokalnie średnio licznie.  

Lęgi

Gniazdo dzięcioła zielonego znajduje się w dziupli, którą sam wykuwa w miękkim drewnie (często starego, chorego drzewa). Czasami zajmuje stare dziuple. Pod koniec kwietnia samica na wyściółce z próchna składa 5-9 silnie wydłużonych, białych jaj, które następnie na zmianę z samcem wysiaduje ok. 15 dni. Po ok. 3 tygodniach pisklęta opuszczają dziuplę i wracają do niej jeszcze przez jakiś czas na noc.

Pokarm

Głównym pożywieniem dzięcioła zielonego są mrówki i ich larwy. Zdarza się, że wygrzebuje w mrowisku dziurę do 1 m głębokości. Zjada także inne owady, a sporadycznie dżdżownice, ślimaki, jagody i owoce.