Wąż byczy to duży wąż o silnej budowie ciała i stosunkowi krótkiej głowie. Wyodrębnia się kilka podgatunków o różnym zasięgu występowania oraz odmiennym ubarwieniu. Przeważnie jest żółtoszary z licznymi czerwonobrązowymi plamami na całym ciele. Plamy te niekiedy łączą się, a na ogonie tworzą ciemne pierścienie, silnie kontrastujące z jego żółto-pomarańczową barwą. Spotykane są także osobniki albinotyczne (jasne ubarwienie i czerwone oczy) oraz melanistyczne (czarne). Hodowcy tego gatunku na drodze selekcji i spontanicznych mutacji uzyskali szereg odmian barwnych różniących się zarówno kolorem jak i wzorem.
Wąż byczy zamieszkuje zróżnicowane środowiska, w zależności od terenu występowania i populacji. Najczęściej spotykany w suchych lasach iglastych (najczęściej na drzewach), ale nie stroni też od plantacji i upraw. Obfitość gryzoni może go zwabiać w pobliże siedzib ludzkich, gdzie jako kryjówka może mu służyć zdziczały ogród czy też rzadziej odwiedzana szopa. W górach występuje do 2750 m. n.p.m., był spotykany także na prerii. Aktywny w ciągu dnia, chociaż w okresach dużych upałów jest aktywny głównie rano i wieczorem. Niekiedy w okresach gorszej pogody wykorzystuje nory gryzoni, lub te wykopane przez siebie, w czym pomaga mu mocna budowa pyska.
Rozmnażanie
Dojrzała samica węża byczego składa przeważnie kilkanaście jaj (od 4 do 25) zazwyczaj w norach lub do wypróchniałych pni, pod sterty korzeni. Młode lęgną się po upływie 2-3 miesięcy. Przy sprzyjających warunkachklimatycznych i zasobności pokarmu jaja mogą być składane nawet do trzech razy w ciągu roku.
Pokarm
Wąż byczy najczęściej poluje na różne gryzonie, jednakże nie gardzi też żabami, jaszczurkami, mniejszymi wężami a nawet ptakami (głównie pisklęta). Młode polują przeważnie na niewielkie jaszczurki oraz oseski gryzoni. Ofiary dusi w splotach ciała a następnie połyka.
