Zając bielak, to średniej wielkości zajęczak. Ciało ma pokryte futrem. Uszy są spiczaste. Tylne kończyny są dłuższe od przednich. Ogon jest krótki, pokryty puszystym futrem. Występuje u niego dymorfizm sezonowy. Barwa futra w zimie niemal całkowicie biała (poza czarnymi pędzelkami na uszach), w lecie szarobrązowa. Uszy posiadają czarne zakończenia. Podobnym gatunkiem jest nieco większy zając szarak (Lepus europaeus) różniący się dłuższymi uszami i niejednolicie białym ogonem. Dymorfizmpłciowy nie jest widoczny. Samice są nieco cięższe od samców.
Zając bielak zamieszkuje leśną tajgę i bezleśną tundrę. Na większości obszaru preferuje obszary porośnięte lasem lub gęstymi krzewami. W Irlandii kojarzony jest głównie z otwartymi przestrzeniami wrzosowisk. W miejscach występowania zająca szaraka ustępuje w kierunku bardziej surowego klimatu: dalej na północ, lub na wyżej położone obszary n.p.m. Prowadzi nocny tryb życia, dzień spędza w ukryciu. Buduje gniazda na powierzchni bądź w szczelinach skał, rzadko kopie nory. Porusza się skokami. Żyje pojedynczo lub w grupach (do 70 osobników). Nie zapada w sen zimowy. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN). W naszym kraju jest gatunkiem objętym ochroną ścisłą. Naturalnymi wrogami bielaka są m.in. puchacz śnieżny (Bubo scandiacus), lis rudy (Vulpes vulpes) oraz ryś euroazjatycki (Lynx lynx).
Zając bielak do rozrodu przystępuje w zależności od rozmieszczenia między lutym-marcem oraz wrześniem-październikiem. W ciągu roku może mieć 2- 3 mioty. Ciąża trwa 47-55 dni. Samica rodzi od 2 do 5 młodych. Młode rodzą się owłosione z otwartymi oczami. Samica karmi młode mlekiem do 3 tygodni. Po ponad tygodniu młode już samodzielne żerują. Dojrzałość płciową osiąga między 10 a 12 miesiącem życia. Żyje maksymalnie do 9 lat.
