Brodziec żółtonogi (Tringa flavipes)

Średniej wielkości ptaki z charakterystycznymi, żółtymi nogami. Nie jest zagrożony wyginięciem. Obecnie Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) kwalifikuje go jako gatunek najmniejszej troski (LC – least concern).

Występowanie

Brodziec źółtonogi występuje w Ameryce Północnej w trakcie sezonu lęgowego. Zamieszkuje Alaskę i północną Kanadę (aż po środkowy Quebec). Jest to gatunek wędrowny, więc gniazduje oraz zimuje na innych terenach. Zimą można je znaleźć wzdłuż wybrzeży Ameryki Północnej od New Jersey na wybrzeżu Atlantyku i Zatoki San Francisco na wybrzeżu Pacyfiku oraz wzdłuż obszarów przybrzeżnych Zatoki Meksykańskiej i Zatoki Kalifornijskiej. Zimują w większości Meksyku, Ameryki Środkowej, Ameryki Południowej i Antyli. Największe skupisko ptaków zimujących występuje w Surinamie i wzdłuż Zatoki Meksykańskiej. Wędrujące osobniki zaobserwowano w Grenlandii, Islandii, na wyspach przybrzeżnych, Wyspach Brytyjskich, kontynentalnej Europie, Afryce, Nowej Zelandii, Australii, wschodniej Azji i Wyspach Hawajskich.

Biotop

Naturalnym siedliskiem brodźców żółtonogich są otwarte i brzegowe siedliska lasów borealnych, zwykle w pobliżu terenów podmokłych. Można je spotkać w lasach liściastych lub iglastych z mokrymi lub turzycowymi łąkami, bagnami, torfowiskami. W sezonie lęgowym codziennie przemieszczają się między miejscami gniazdowania a żerowiskami, przy czym obszary żerowania znajdują się głównie wzdłuż brzegów jezior, bagien, ujść rzek. Najwyższe koncentracje osobników migrujących i zimujących można zaobserwować na równinach błotnych, bagnach słonowodnych i lagunach w pobliżu wybrzeża. Można je również zobaczyć na zalanych polach rolnych.

Wygląd

Broźdźce żółtonogie to średniej wielkości ptaki z długimi, żółtymi nogami i smukłymi szyjami. Nie występuje wyraźny dymorfizm płciowy – samce i samice są podobne pod względem upierzenia i wielkości, chociaż samice mają zazwyczaj większą rozpiętość skrzydeł. W okresie lęgowym brodźce żółtonogie mają na wierchu ciała szaro-brązowe upierzenie z ciemnymi plamkami, biały brzuch i brązowe smugi na białym tle na szyi i piersi. Poza sezonem lęgowym kolory ich upierzenia są bardziej stonowane i jednolicie szare w górnej części, z pewnymi cętkami, oraz białe z małymi szarymi plamkami na dole. Dziób jest wąski, długi i czarny. Oczy czarne. Długość ciała wraz z ogonem wynosi od 23 do 25 centymetrów, a rozpiętość skrzydeł waha się od 59 do 64 centymetrów. Masa ciała to zazwyczaj około 48–114 gramów.

Rozród

Broźdźce żółtonogie są sezonowo monogamiczne, pary zazwyczaj nie łączą się ponownie w kolejnych latach. Samce w akompaniamencie śpiewu wykonują pokazy lotów nad obszarami gniazdowania i żerowania w obszarze lęgowym, aby przyciągnąć partnerki. Samce mogą również zachowywać się agresywnie w stosunku do innych samców podczas zalotów. Nie odnotowano kopulacji poza monogamicznymi parami. Broźdźce żółtonogie na wiosnę migrują do obszarów lęgowych, gdzie wkrótce po przybyciu tworzą pary i rozpoczynają lęg, zwykle w połowie maja. Tworzą proste gniazda, które mają formę zagłębienia w ziemi, i składają 4 jaja (maksymalnie 6) w czerwcu i lipcu. Gniazda są umieszczane na wzniesionych, omszałych, suchych obszarach, w odległości do 200 metrów od wody. Jaja są na ogół szare, brązowe lub zielone z brązowymi plamami. Jaja są inkubowane przez 22 do 23 dni. Młode opuszczają gniazdo w ciągu kilku godzin od wyklucia i mogą latać 22 do 23 dni później. Stają się zupełnie niezależne około miesiąca po wykluciu. Rodzice z danej pary wspólnie wysiadują i wychowują młode. Istnieje niewiele danych na temat przetrwania i długości życia tych ptaków na wolności. Najstarszy odnotowany dziki osobnik miał 4 lata i 9 miesięcy. Znane przyczyny śmiertelności to drapieżnictwo, choroby, kolizje pojazdów, hipotermia, zatrucia i polowania.

Odżywianie

Broźdźce żółtonogie żywią się głównie bezkręgowcami, zwłaszcza muchami i chrząszczami. Mogą również jeść małe ryby, ślimaki, pająki, skorupiaki, robaki i nasiona. Żerują, chodząc po płytkiej wodzie lub błocie i wyciągając zdobycz z powierzchni lub pod powierzchnią swoim długim dziobem. Mogą też wykonywać krótkie dźgnięcia dziobem. Żerują o każdej porze dnia. Większość żerowania odbywa się w wodzie o głębokości zaledwie kilku centymetrów, chociaż mogą brodzić w wodzie aż po brzuch. Osobniki konkurujące o zasoby żywnościowe mogą wykazywać agresję wobec innych.