Drozd andyjski (Turdus serranus)

Wygląd

Drozd andyjski należy do rodziny drozdowate (Turdidae). Na pierwszy rzut oka wygląda jak nasz rodzimy kos (Turdus merula). Reprezentowany jest przez cztery podgatunki. Jest ptakiem średniej wielkości. Sylwetka jest krępa. Dziób andyjski jest dosyć długi i spiczasty. Tęczówka jest brązowa. Występuje u niego wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec jest jednolicie czarny z niebieskawym połyskiem. Dziób i nogi są żółte bądź pomarańczowe. Obrączka oczna jest żółta. Samica jest oliwkowo brązowa. Spód ciała jest nieco jaśniejszy. Dziób oraz nogi są brązowo żółte. Gatunkami podobnymi są drozd duży (Turdus fuscater) oraz drozd bury (Turdus chiguanco).

Występowanie

Zasięg występowania drozda andyjskiego rozciąga się od Wenezueli na północy, przez Kolumbię, Ekwador, Peru, Boliwię, po północną Argentynę. Zamieszkuje obszary wysokogórskie od 1 400 do 2 800 m n.p.m. Jest zwykle gatunkiem osiadłym, czasem odbywa krótkie wędrówki sezonowe.

Biotop

Drozd andyjski zamieszkuje górskie, wilgotne lasy tropikalne i podzwrotnikowe. Występuje zarówno w lasach pierwotnych, jak i silnie zdegradowanych. Unika obszarów otwartych. Prowadzi skryty tryb życia. Żyje pojedynczo lub w parach. Jego liczebność maleje. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC).

Lęgi

Termin okresu lęgowego jest u drozda andyjskiego bardzo zróżnicowany, zależy od położenia geograficznego populacji i wysokości nad poziomem morza. Gnieździ się na drzewie. Gniazd jest w kształcie czarki, zbudowane z materiałów roślinnych. Samica składa dwa niebieskawo fioletowe jaja.

Pokarm

Drozd andyjski jest w głównej mierzę owocożerny. Żywi się pokarmem roślinnym (owocami i jagodami), przyczyniając się tym samym do rozprzestrzeniania nasion. Pokarm zdobywa głównie z drzew, rzadko poszukuje pokarmu na ziemi.