Drozd obrożny (Turdus torquatus)

Wstęp

Drozd obrożny jest porównywalny rozmiarami do kosa (Turdus merula). W kraju jest nielicznym, wędrownym gatunkiem lęgowym. Gatunek płochliwy. W locie widoczne srebrzystoczarne skrzydła. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Wygląd

Tęczówka oczna drozda obrożnego  jest ciemna. Dziób żółty, z ciemnym końcem. Ubarwienie ciała czarne bądź brązowoczarne. Na piersi biała lub brązowo biała półobroża. Skrzydła z jasnymi brzegami. Ogon stosunkowo długi i ciemny. Podgatunki nieco różnią się od siebie ubarwieniem spodu ciała. Dymorfizm płciowy zaznaczony w okresie godowym. Samce są w tym okresie nieco ciemniejsze od samic, z jaśniejszą, dobrze kontrastującą półobrożą. Osobniki młodociane przypominają dorosłe samice, choć półobroża nie jest u nich tak dobrze zaznaczona.

Występowanie

Drozd obrożny występuje na niemal wszystkich obszarach podgórskich i górskich Europy i Bliskiego Wschodu. W Europie zamieszkuje głównie Góry Skandynawskie i Półwysep Kolski, wzgórza na Wyspach Brytyjskich, Pireneje, Alpy, Apeniny, Góry Dynarskie, Sudety i Karpaty. Na Bliskim Wschodzie spotykany jest w Górach Pontyjskich, na Kaukazie, Taurusie i górach Kopet-dag. Populacje z południa zasięgu są koczujące, część drozdów migruje na zimowiska do południowej Hiszpanii, północnej Afryki i na Wyżynę Irańską.

Biotop

Drozd obrożny zamieszkuje różnorodne lasy na terenach górskich. Preferuje miejsca wilgotne, doliny strumieni, obszary podmokłe i górskie mokradła.

Lęgi

Drozd obrożny gnieździ się na drzewie bądź w szczelinach skał. Gniazdo zbudowane jest z traw, porostów i mchów. Samica składa 4-5 niebieskozielonych, plamkowanych jaj. Czas wysiadywania wynosi około dwóch tygodni. Po 15-16 dniach od wyklucia młode opuszczają gniazdo. Samodzielność uzyskują po dwóch tygodniach od wylotu z gniazda.

Pokarm

W diecie drozda obrożnego znaleźć można bezkręgowce (owady, pierścienice, mięczaki) oraz owoce (jagody). Pokarm zdobywa na ziemi.