Kruk (Corvus corax)

O kruku słyszeli wszyscy. Czasami pojawia się jako postać w bajkach, czasami jako symbol padlinożercy, a bibliofile używają określenia „biały kruk” dla wydawniczych rzadkości. Jednak nie wszyscy mieli okazję zaobserwować tego okazałego ptaka. Przez wiele lat był u nas bardzo nielicznym gatunkiem, żyjącym skrycie w lasach. Teraz jego liczebność wzrasta, a zimą w niektórych miejscach formują się duże stada.

Wygląd

Upierzenie kruka jest całkowicie czarne z metalicznym połyskiem (którego nie ma u osobników młodych). Dziób u nasady pokryty piórami i – podobnie jak nogi – czarny. Ogon zakończony jest klinowato, co widać w locie.

Biotop

Kruk zamieszkuje duże kompleksy leśne, góry, skaliste wybrzeża morskie, wysokie zadrzewienia śródpolne, żerującego można spotkać na odkrytych terenach wokół miast i wsi.

Występowanie

Areał lęgowy kruka obejmuje prawie całą półkulę północną, bez Indii i południowo-wschodniej Azji. Jest to gatunek osiadły, koczujący w obrębie areału lęgowego. W Polsce nieliczny, rozpowszechniony w całym kraju, rzadziej spotykany na zachodzie. Obecnie obserwuje się wzrost jego liczebności.

Lęgi

Kruki są monogamiczne, żyją przez wiele lat w stałych parach zajmując duże terytorium. Wyprowadzają 1 lęg w roku, w drugiej połowie marca. Gniazdo umieszczają w górnej części gęstych koron wysokich drzew. Zbudowane jest z grubych gałęzi drzew iglastych oraz cienkich gałązek przemieszanych z mchem i suchymi trawami. Wnętrze wylepione jest ziemią i obficie wysłane wełną, sierścią, suchą trawą i mchem. Niektóre gniazda używane są nawet przez kilkadziesiąt lat. Zniesienie zawiera 3-6 wydłużonych, plamistych jaj. Wysiadywanie trwa 20-23 dni, a młode pozostają w gnieździe przez ok. 40 dni.

Pokarm

Kruk to ptak mięsożerny, z niewielkim udziałem pokarmu roślinnego. Często żeruje na padlinie, ale również poluje. Jego ofiarami są gryzonie, ptaki i ich jaja, owady. W zimie często spotyka się go żerującego przy wysypiskach śmieci.