Nosacz sundajski (Nasalis larvatus)

Wygląd

Nosacz sundajski należy do rodziny koczkodanowate (Cercopithecidae). Reprezentowany jest przez dwa podgatunki. Gatunek charakterystyczny, trudny do pomylenia. Występuje u niego wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec posiada długi, zwisający nos. U samicy nos jest znacznie mniejszy i zadarty. Grzbiet jest jasnopomarańczowy, czerwonawy, żółtobrązowy lub brązowy. Strona brzuszna jest jaśniejsza, jasnoszara, żółtawa, szarawa lub jasnopomarańczowa. Kończyny i ogon szarawe. Ogon jest bardzo długi. Młode po urodzeniu mają niebieską skórę na twarzy, która z czasem jaśnieje.

Występowanie

Nosacz sundajski jest endemitem wyspy Borneo (terytorium Malezji, Indonezji i Brunei). Jego zasięg występowania obejmuje głównie obszary rzeczne i nadbrzeżne; rzadziej spotykany jest w głębi lądu.

Tryb życia

Środowiskiem nosacza sundajskiego są lasy namorzynowe, lasy tropikalne bagienne i zalewowe oraz nizinne lasy deszczowe. Zwykle nie oddala się bardzo od rzek i strumieni. Spotykany jest do około 350 m n.p.m. Gatunek towarzyski, żyjący w małych grupach (składających się z samca i samic z potomstwem lub z samych samców). Prowadzi dzienny, nadrzewny tryb życia. Jego liczebność maleje. Zagraża mu utrata siedlisk. Na liście IUCN ma status zagrożenia wysokiego ryzyka wymarcia (kategoria EN). Wpisany jest do konwencji CITES (załącznik I).

Odżywianie

Nosacz sundajski jest roślinożerny. W głównej mierzę żywi się owocami, liśćmi i nasionami. Swoją dietę uzupełnia bezkręgowcami (owadami i ich larwami).

Rozmnażanie i rozwój

Nosacz sundajski przystępuje do rozrodu od lutego do listopada. Ciąża trwa 5-6 miesięcy. Młode przychodzą na świat między marcem a majem. Samica rodzi jedno młode. Młode odsadzone jest w siódmym miesiącu. Dojrzałość płciową osiągają między 5 a 7 rokiem życia. Żyje do 23 lat.