Sikora czarnogłowa (Parus montanus)

Ta niepozorna sikorka jest tak podobna do swojej kuzynki – sikory ubogiej, że w terenie prawie niemożliwa do rozróżnienia na podstawie wyglądu. Różni je jednak śpiew, u czarnogłówki jest to melancholijne ”dji-dji-dji” lub „cje-cjie-cjie”, podczas kiedy sikora uboga śpiewa szybko i monotonnie „ifti-ifti-ifti”.
Wygląd
Sikora czarnogłowa posiada wierzch ciała szary, spód białawy, na złożonym skrzydle widać niewyraźne białawe lusterko. Na wierzchu głowy znajduje się matowa, czarna czapeczka, na podgardlu czarna plamka, policzki są białawe. Dymorfizm płciowy nie występuje. Osobniki młodociane są nie do odróżnienia od młodych sikory ubogiej.
Biotop
Gatunek sikorki czarnogłowej jest ściśle związany z zadrzewieniami na terenach podmokłych, ale znane są też populacje zamieszkujące suche młodniki sosnowe. Na ogół jest to typowy ptak leśny, gniazdujący niekiedy również w zadrzewieniach śródpolnych i zaroślach (gł. wierzbowych) nad wodami.
Występowanie
Sikora czarnogłowa występuje w Europie, bez południowo-zachodnich i południowo-wschodnich części, a także na znacznych obszarach Azji. Jest częściowo osiadła, zimuje na obszarze areału lęgowego i na terenach przylegających od strony południowej. W Polsce jest nielicznym gatunkiem lęgowym.
Lęgi
Sikora czarnogłowa gniazduje 1 raz w roku, bywa, że powtarza lęg po stracie. Gniazdo zakłada w płytkiej dziupli o wąskim otworze. Czasem wykuwa ją sama. Gniazdo zbudowane jest z mchu z domieszką traw, wysłane sierścią, wełną i włosiem. Samica składa 7-9 jaj, białych w rdzawoczerwone plamki. Wysiaduje je sama i jest w tym czasie (2 tygodnie) karmiona przez samca. Pisklęta wylatują z gniazda po 16-19 dniach.
Pokarm
Pożywienie sikorki czarnogłowej stanowią owady i pająki żyjące na drzewach, a zimą nasiona drzew iglastych oraz owoce buka i jałowca.