Wąsonos mniejszy (Mystacina tuberculata)

Wygląd

Wąsonos mniejszy należy do rzędu nietoperze (Chiroptera). Jest nietoperzem średniej wielkości. Posiada długie uszy. Pysk jest wydłużony, stożkowaty, porośnięty długimi włoskami. Ubarwienie futra po stornie grzbietowej jest szarobrązowe, natomiast po stronie brzusznej jaśniejsze. Skóra jest brązowa. Palce wyposażone w mocne i ostre pazury. Wąsonos mniejszy potrafi złożyć grubą błonę lotną dzięki czemu sprawnie porusza się wszystkimi kończynami po podłożu.

Występowanie

Wąsonos mniejszy jest jednym z dwóch gatunków nietoperzy rodzimych dla Nowej Zelandii (trzeci gatunek prawdopodobnie wymarł). Nietoperz ten zamieszkuje zarówno Wyspę Północną, jak i Południową. Rozmieszczenie wąsonosa mniejszego jest nieciągłe, niektóre stanowiska są mocno izolowane. Większość stanowisk znajduje się na Wyspie Północnej.

Tryb życia

Wąsonosy mniejsze zamieszkują naturalne lasy Nowej Zelandii. Mają specyficzne wymagania siedliskowe występujące w lasach pierwotnych. Bardzo rzadko spotykane są w siedliskach przekształconych. Nie polują w locie lecz „na piechotę” penetrują gęstą i mocno zróżnicowaną leśną ściółkę w poszukiwaniu bezkręgowców. Wąsonos mniejszy prowadzi nocny tryb życia. Dzień spędza w dziuplach drzew. Może przebywać pojedynczo lub w koloniach. Jego tego zwierzęcia  liczebność maleje. Na liście IUCN jest gatunkiem narażonym na wyginięcie (kategoria VU). Do jego zagrożeń zaliczyć można wycinkę drzew oraz drapieżnictwo (ze strony wprowadzonych gatunków). Nie zapada w sen zimowy.

Odżywianie

Wąsonos mniejszy jest w głównej mierzę owadożerny, ponadto żywi się pokarmem roślinnym (owocami, nektarem, kwiatami). Wąsonos mniejszy wyjątkowo jak na nietoperza żeruje z ziemi.

Rozmnażanie i rozwój

Wąsonos mniejszy przystępuje do rozrodu raz w roku. Samica rodzi jedno młode. Potomstwo przychodzi na świat w październiku. Młode zyskują zdolność lotu po czterech tygodniach.