Baribal jest mniejszy od
niedźwiedzia brunatnego, ma ok. 1,5 m długości. Czarny z żółtawym
pyskiem. Sierść krótka, ubarwienie jednolite – na zachodzie od czarnego do cynamonowego, z białym rysunkiem na piersi, na wschodzie prawie czarne. Na Alasce występują również
osobniki z niebieskawym
nalotem, a w Kolumbii Brytyjskiej czysto białe.
- Występowanie
- Tryb życia
- Odżywianie
- Rozmnażanie i rozwój
- Systematyka
- Galeria zdjęć
Baribal występuje w Ameryce Północnej od Alaski do
Meksyku.
Baribal jest podobny do niedźwiedzia brunatnego. Znany z łagodnego usposobienia. Populacje tego gatunku, pomimo
polowań, są stabilne i w wielu miejscach jego
liczebność nawet się zwiększa. Znacznie łatwiej przystosowuje się do zmian, niż niedźwiedź brunatny i jest bardziej tolerowany przez ludzi. Dysponuje ogromną siłą, potrafi bardzo dobrze się wspinać, porusza się szybko i sprawnie, chociaż jego bieg wydaje się trochę ociężały. Przez długi czas nie było wiadomo, czy baribale zapadają we właściwy
sen zimowy, kiedy ulegają spowolnieniu wszystkie funkcje życiowe, czy też jest to rodzaj przerwy zimowej, a zapadają w półsen. Najnowsze badania pokazują, że zimowanie tych niedźwiedzi nie pasuje do żadnej z tych kategorii.
Temperatura ciała tych zwierząt obniża się jedynie o 1-2 st. C, ale puls redukuje się o połowę, podobnie jak podstawowa
przemiana materii. Co najmniej przez 4,5 miesiąca nie przyjmują
pokarmu, korzystając wyłącznie z zapasów
tłuszczu. Nie
wydalają też wtedy
kału i
moczu. Jedynie intensywne niepokojenie potrafi wyrwać te zwierzęta ze snu i dzięki utrzymywaniu stosunkowo wysokiej temperatury ciała szybko stają się aktywne. Jeżeli zapadałyby w tak głęboki sen, jak np. gryzonie, ponowne ogrzanie
organizmu do temp. 38 st. C zajęłoby wiele godzin, a nawet dni i wymagałoby ogromnych nakładów
energii. Do wiosny tracą około jednej czwartej masy ciała, toteż kolejny rok poświęcają na żerowanie i wyrównanie tych strat.
Baribal pomimo swojej siły, która mogłaby go uczynić okrutnym
drapieżnikiem, niedźwiedź ten zazwyczaj odżywia się pokarmem
roślinnym, zjadając w dużych ilościach
trawy,
byliny,
jagody,
bulwy,
korzenie,
dziką różę,
orzechy i
owoce. Nie gardzi ,
miodem, małymi
kręgowcami i padliną, czasem poluje na zwierzęta kopytne. Baribale poświęcają żerowaniu całe dnie, szczególnie jesienią, kiedy gromadzą zapasy tłuszczu na
zimę. Nauczyły się również wyciągać
odpadki z kontenerów na
śmieci.
U baribala poród młodych i
laktacja odbywa się w czasie snu samicy, po 7 miesiącach
ciąży przychodzi na świat od 1 do 4 młodych.