Gołąb wędrowny (Ectopistes migratorius)

Wygląd

Gołąb wędrowny jest jedynym przedstawicielem wymarłego rodzaju Ectopistes. Posiadał stosunkowo małą głowę. Jego dziób był smukły, czarny. Tęczówki czerwonawe. U samców wierzch ciała i głowa były szaroniebieskie. Boki szyi i kark mieniły się różowymi, brązowymi, zielonymi oraz fioletowymi barwami. Pierś była różowawa. Brzuch białawy. Wierzch pokryty był ciemnymi plamkami. Skrzydła długie i szpiczaste. Ogon długi i klinowaty. Nogi krótkie, czerwonawe. Samice były mniejsze od samców i skromniej ubarwione. Głowa i wierzch szarobrązowe. Pierś samic była cynamonowo różowa.

Występowanie

Pierwotnie zasięg występowania gołębia wędrownego obejmował duży obszar środkowej i wschodniej Ameryki Północnej. Jego zasięg na północy sięgał południowych brzegów Zatoki Hudsona, na południu Florydy i Rio Grande.

Biotop

Gołąb wędrowny był prawdopodobniej najliczniejszym na ziemi gatunkiem ptaka. Prowadził koczowniczy tryb życia. Gołąb wędrowny był ptakiem towarzyskim, żyjącym w ogromnych (liczących miliony osobników) stadach. Olbrzymie stada tego ptaka odwiedzały miejsca bogate w sezonowo owocujące buki, klony i kasztany. Gołąb wędrowny jest gatunkiem wymarłym (kategoria EX na liście IUCN). Do jego wymarcia w głównej mierze przyczynił się człowiek. Wycinka lasów doprowadziła do zubożenia podstawowego składnika bazy pokarmowej. Inną przyczyną wyginięcia było masowe polowanie.

Lęgi

Gołąb wędrowny przystępował do rozrodu od marca do września, ze szczytem przypadającym między kwietniem a majem. Gnieździł się w koloniach. Gniazdo mieściło się na drzewie, zbudowane było z gałęzi. Samica składała do gniazda 1 białe jajo. Czas wysiadywania wynosił niecałe dwa tygodnie. Opiekę nad potomstwem pełnili oboje rodzice. Po kolejnych dwóch tygodniach młode opuszczało gniazdo.

Pokarm

Podstawę diety gołębia wędrownego stanowiły kasztany, żołędzie, bukwie, jagody. Żywił się także bezkręgowcami (owadami, pierścienicami, mięczakami).