Karaś chiński - opis, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Strunowce Kręgowce Ryby Kostnoszkieletowe Promieniopłetwe Karpiokształtne Karpiowate Carrassius Karaś chiński
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Karaś chiński (Carassius auratus)

Nazywana/y także: karaś srebrzysty, karaś srebrzysty chiński, karaś złocisty, złota rybka
Karaś chiński, fot. Aleron Val/Shutterstock
Spis treści

Karaś chiński znany jest po wieloma nazwami – karaś srebrzysty, karaś srebrzysty chiński, karaś złocisty i złoty karaś. Popularnie nazywa się go także złotą rybką. Należy do rodziny karpiowatych i jest rybą słodkowodną. Nie ma zgodności co do systematyki karasia chińskiego, ponieważ niektórzy badacze uważają go za podgatunek karasia pospolitego, a nie osobny gatunek. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wpisała karasia srebrzystego do czerwonej księgi gatunków zagrożonych i nadała jej status gatunku najmniejszej troski (LC- least concern). W Polsce jest gatunkiem inwazyjnym, obecnie można po spotkać w większości rzek, jezior i stawów. Stało się to za sprawą wprowadzenia tego gatunku do środowiska przez człowieka – w przeszłości była to ceniona ryba w wędkarstwie i akwarystyce. Obecnie zwraca się większą uwagę na szkodliwy wpływ tego gatunku na gatunki rodzime.

Występowanie

Karaś chiński jest gatunkiem słodkowodnym, czyli takim, który żyje w wodach słodkich (rzekach i jeziorach). Pochodzi z Azji, choć zaaklimatyzował się również w Polsce i innych krajach europejskich. Można go spotkać w Chinach, Japonii, Korei oraz Wietnamie. W Polsce karaś chiński występuje powszechnie w większości rzek, jezior i stawów, co stanowi zagrożenie dla rodzimej ichtiofauny, ponieważ jest to gatunek inwazyjny. Stanowi konkurencję dla innych gatunków karpiowatych, szczególnie dla karasia pospolitego, co może skutkować spadkiem jego populacji. Istotnym zagrożeniem jest również zakłócanie tarła innych karpiowatych i tworzenie mieszańców gatunkowych.

Siedlisko

Karaś chiński jest gatunkiem ciepłolubnym o niskich wymaganiach co do jakości wody. Jest wyjątkowo wytrzymały na niską zawartość tlenu, ekstremalne temperatury i podwyższoną mętność wody na wszystkich etapach ontogenezy. Do pewnego stopnia znosi również zasolenie, co pozwala mu kolonizować zatoki morskie. Jego typowe siedliska to stawy, jeziora eutroficzne w strefie litoralnej i rzeki nizinne, zwłaszcza ich starorzecza i zastoiska. Preferuje miejsca płytkie o miękkim dnie, porośnięte roślinnością naczyniową.

Budowa

Karaś chiński przypomina z wyglądu karasia pospolitego z rodziny karpiowatych. Oba gatunki mają dość prostą budowę. Ciało jest wrzecionowate i lekko spłaszczone dwubocznie. Długość ciała wynosi około piętnastu-dwudziestu centymetrów. Płetwa grzbietowa jest długa i ząbkowana. Podobne ząbki występują też w płetwie odbytowej. Karaś chiński pokryty jest połyskującymi łuskami cykloidalnymi (jedynie głowa nie jest nimi pokryta). Srebrzyste ubarwienie boków ciała przechodzi stopniowo w ciemnostalowe na grzbiecie (może wpadać w odcień granatowy) i białe na brzuchu. Karasie mogą różnić się od siebie wielkością ciała i ubarwieniem w zależności od zajmowanego siedliska i czynników środowiskowych. Dymorfizm płciowy jest niewielki, można go zauważyć jedynie w wysokości ciała i długości płetw.

Biologia

W warunkach europejskich karaś chiński do tarła przystępuje wiosną (koniec maja) przy temperaturze wody 18-19°C. Tarło może odbywać się nawet trzy razy w ciągu jednego sezonu rozrodczego. Zapłodniona samica składa bardzo liczną ikrę – od 30 000 do niemal 400 000 ziaren. Ikra składana jest w miejscach gęsto porośniętych roślinnością, samica przytwierdza ją do roślin. Z ikry wykuwają się młode osobniki i pierwsze osiem-dziesięć dni spędzają przytwierdzone do roślinności dennej. Dopiero po tym czasie rozpoczynają aktywny tryb życia i samodzielnie poszukują pożywienia. Dojrzałość płciową osiągają stosunkowo późno, po dwóch-pięciu latach od wyklucia. Jest to gatunek długowieczny, w odpowiednich warunkach może przeżyć kilkanaście lat, choć zdarzały się także rekordowe osobniki – najstarszy karaś chiński miał ponad czterdzieści lat.

Odżywianie

Karaś chiński żeruje na dennych i planktonicznych skorupiakach, larwach owadów, mięczakach, ikrze i wylęgu ryb, uzależniając swój wybór od aktualnej dostępności danego rodzaju pokarmu. Karasie chińskie zazwyczaj poszukuje pokarmu w miejscach płytkich, gęsto zarośniętych roślinnością. Dzięki gęstemu aparatowi filtracyjnemu jest też w stanie odżywiać się drobnymi organizmami planktonowymi. Stanowią silną konkurencję pokarmową dla rodzimych gatunków, przede wszystkim karasia pospolitego.

Bibliografia
  1. Witkowski A.; "Introdukowane ryby w polskich wodach i ich wpływ na środowisko."; Przegląd Zoologiczny; 1989;
  2. Stanislav Frank:; "Wielki atlas ryb."; Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne,; 1974;
  3. https://www.iop.krakow.pl/gatunkiobce/default1ccc.html?nazwa=opis&id=93&je=pl; 2022-09-30;
  4. https://www.fishbase.se/summary/271; 2022-09-30;
  5. https://www.iucnredlist.org/species/166083/1110472; 2022-09-30;
  6. https://www.itis.gov/servlet/SingleRpt/SingleRpt?search_topic=TSN&search_value=163350#null; 2022-09-30;
4.6/5 - (16 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments