Żmija nosoroga (Vipera ammodytes)

Wygląd

Żmija nosoroga należy do rodziny żmijowate (Viperidae). Głowa trójkątna, pokryta małymi łuskami. Źrenica jest pionowa. Zęby jadowe znajdują się w górnej szczęce. Pysk zakończony miękkim rogiem. Barwa różnorodna: szarawa, brązowawa, żółtawa lub rdzawa. Wzdłuż grzbietu biegnie ciemny (czarny lub ciemnoszary) zygzak. Barwa spodu jest również zmienna, od szarej, żółto brązowej do różowej. Koniec ogona jest żółtawy lub czerwonawy. U samców z tyłu głowy występuje ciemna plama lub plama w kształcie litery V. Samice są podobne do samców, chociaż są większe i ich barwa jest mniej wyrazista.

Występowanie

Żmija nosoroga występuje na prawie całym Półwyspie Bałkańskim. Na północ zasięg występowania tego węża sięga północno-wschodnich krańców Włoch, Słowenii, południowej Austrii, środkowej Serbii i centralnej Rumunii. Ponadto niewielkie populacje zamieszkują Turcję i greckie wyspy.

Środowisko i tryb życia

Żmija nosoroga zamieszkuje obszary skaliste, piargi, różnorodne tereny suche, świetliste lasy, wydmy oraz różnorodne tereny porośnięte roślinnością krzewiastą. Spotykana jest również w ogrodach i winnicach. W górach występuje do około 2500 m n.p.m. Prowadzi nocny tryb życia. Zapada w sen zimowy (trwający od 2 do 6 miesięcy). Jej liczebność maleje. Na liście IUCN ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC). Posiada bardzo silny jad, niebezpieczny dla człowieka, ukąszenie może skończyć się śmiercią. W Polsce wpisana jest na listę gatunków zwierząt niebezpiecznych dla życia i zdrowia (kategoria I). Zatem zgodnie z prawem nie może być trzymana w domowych hodowlach.

Rozmnażanie

Żmija nosoroga przystępuje do rozrodu od marca do maja. Jest organizmem jajożyworodnym. Samica rodzi od 4 do 15 młodych. Młode po urodzeniu mierzą około 23 cm. Żyje do 20 lat.

Pokarm

Żmija nosoroga w głównej mierzę żywi się kręgowcami (drobnymi ssakami, ptakami ich pisklętami i innymi gadami – w szczególności jaszczurkami).