Gołąbek żółciowy (Russula fellea)

Gołąbek żółciowy rośnie w lasach iglastych i liściastych. Najczęściej spotkać go można pod dębami, bukami i świerkami. Występuje także pod innymi drzewami, choć najczęściej rośnie w lasach bukowych. Tak naprawdę uznaje się, iż chyba nie ma lasu bukowego, w którym nie znajdzie się okazów tego grzyba.

Owocnik gołąbka żółciowego osiąga średnicę od 5 do 8 cm. Młode okazy są łukowate, starsze stają się płaskie do płytko wklęsłych. Często można zauważyć mały garbek. Skórka cienka, możliwa do zdarcia tylko przy brzegu. Powierzchnia barwy słomkowożółtej do miodowobrązowej. Skórka kapelusza jest gładka i błyszcząca, natomiast podczas wilgotnej pogody staje się lepka. Po uciśnięciu kapelusza pojawiają się na nim plamy barwy rdzawobrązowej.

Blaszki gołąbka żółciowego przyrastają do trzonu, są cienkie i gęste, mają równą długość. Posiadają nieliczne międzyblaszki. Przy brzegu są wąskie i zaokrąglone, natomiast przy trzonie krótko przyrastają. Barwa biaława u młodych okazów, u starszych jasnoochrowa.

Trzon gołąbka żółciowego ma cylindryczny kształt. Osiąga wysokość od 4 do 6 cm i grubość do 2 cm. U młodych okazów jest pełny, u starszych pusty w środku. Odcień jaśniejszy niż na kapeluszu.

Miąższ kruchy, u młodych okazów jest biały, później zmienia barwę na żółtawą. Ma wyraźny zapach, który przypomina zapach musztardy, pelargonii lub owoców, oraz ostry smak.

Zarodniki gołąbka żółciowego są elipsoidalne. Wysyp zarodników biały do białokremowego.

Gołąbek żółciowy nie posiada żadnego zastosowania.