Karibu (Rangifer tarandus caribou)

Wymiary/Budowa

Karibu – długość ciała 1,7-2 m, ogona 13 cm, waga wyrośniętych samców 120-150 kg. Jest to jedyne zwierzę z rodziny jeleniowatych, u którego zarówno samce, jak i samice mają szeroko rozłożone, nierównomiernie rozgałęzione poroże (lecz u samic jest ono znacznie mniejsze). Szyja i kończyny krótsze niż u innych jeleni. Futro jest szare lub brązowe, zimą  jaśniejsze, białawe, gęste, z ościstymi twardymi włosami, pokrywającymi gęste podbicie. Chroni ono nie tylko przed mrozem, lecz także przed przemoknięciem. Rozgrzebując śnieg pyskiem w poszukiwaniu pokarmu, karibu nie ryzykuje odmrożenia nosa dzięki delikatnym, puchowym włosom (zimą długości ponad 10 mm), które pokrywają jego chrapy i pysk. Racice są zaokrąglone na kształt rakiety śnieżnej – dzięki temu masa zwierzęcia rozkłada się na całej powierzchni.

Występowanie

Karibu północnoamerykański jest jednym z niewielu gatunków zwierząt, którym najbardziej odpowiadają surowe warunki klimatyczne okolic podbiegunowych. Pochodzi z Ameryki Południowej, zaś jego przodkowie przywędrowali z Azji. Początkowo zwierzęta te żyły w lasach, ale stopniowo przystosowały się do rozległych, odkrytych przestrzeni. Przez około 18000 lat ogromne stada renów zamieszkiwały Francję i Hiszpanię, o czym świadczą malowidła w grotach Lascaux i Altamina. W Eurazji przez tysiące lat był tępiony podczas polowań, dzisiaj pozostały tam już niemal wyłącznie stada udomowionych zwierząt, zwanych reniferami lub renami (podgatunek R. tarandus tarandus) W przeciwieństwie do renifera, karibu nigdy nie został udomowiony, ponieważ Indianie zawsze przedkładali polowanie nad hodowlę. Pozostałe 3 podgatunki to: karibu Granta (R. tarandus granti), karibu tundrowy (R. tarandus groenlandicus) oraz karibu Peary’ego (R. tarandus pearyi).

Tryb życia

W Ameryce Północnej jego aktualna nazwa – karibu – pochodzi z języka Indian Algonkinów. “Xalibu” oznacza “szuflujący” – określenie to pochodzi od rozgrzebywania śniegu racicami w poszukiwaniu pożywienia. Prowadzi koczowniczy tryb życia, co wynika z konieczności ciągłego poszukiwania pokarmu. Ogromnie towarzyskie, wędrują stadami liczącymi tysiące zwierząt z kwater zimowych daleko na północ na letnie pastwiska w tundrze. Latem stado dzieli się na mniejsze grupy, rozchodzące się po całej tundrze, a na jesieni łączy się ponownie i rusza w daleką powrotną wędrówkę. Budowa racic pomaga im w przechodzeniu przez bagniste i zatorfione tereny, a umiejętność pływania pozwala na przebywanie nawet większych rzek i rozlewisk.

Odżywianie

Karibu są roślinożerne, zimą ich główny pokarm stanowią porosty, wydobywane racicami spod śniegu. Latem – trawa i młode pędy ziół. W okresach głodu zjadają też drobne ssaki (ulubiony przysmak stanowią lemingi), pisklęta i ptasie jaja, a także wyrzucone na brzeg ryby.

Rozmnażanie i rozwój