Kowalik karoliński - opis, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas zwierząt Strunowce Kręgowce Ptaki Wróblowe Kowalikowate Sitta Kowalik karoliński
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Kowalik karoliński (Sitta carolinensis)

Kowalik karoliński, fot. shutterstock
Spis treści

Kowalik karoliński to niewielki ptak śpiewający z rodziny kowalików (Sittidae). Jest pospolitym gatunkiem, ma status gatunku najmniejszej troski według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).

Występowanie

Kowalik karoliński występuje powszechnie na terenie Ameryki Północnej, przede wszystkim w kontynentalnych Stanach Zjednoczonych, stamtąd też pochodzi. Zasięg jego występowania obejmuje szeroki pas od południowej Kanady do północnej Florydy i południowego Meksyku. Obszar występowania ma powierzchnię około 8,6 mln kilometrów kwadratowych. Ptaki te nie migrują na zimę i osobniki dorosłe przebywają na danym terenie przez cały rok.

Biotop

Kowaliki karolińskie żyją w parach. Ich naturalnym siedliskiemliściaste lub mieszane lasy i starodrzewy. Można je również spotkać w sadach, parkach, ogrodach i na cmentarzach. Wyjątkowo chętnie wyprowadzają lęgi w pobliżu dębów. Preferują lasy liściaste, ale mogą także bytować w sosonowo-dębowych lub sosnowo-jałowcowych lasach. Upodobanie drzew liściastych jest wyjątkową cechą tego gatunku – większość pozostałych ptaków z rodziny kowalikowatych chętniej wybiera iglaste lasy sosnowe.

Wygląd

Wśród kowalików karolińskich wyróżnia się aż dziewięć podgatunków, które zamieszkują różne regiony Ameryki Północnej. Różnice między nimi są jednak zazwyczaj niewielkie, przede wszystkim w wielkości i intensywności kolorów. Kowalik karoliński jest niewielkim ptakiem. Podobnie jak pozostałe gatunki z rodziny kowalikowatych ma dużą głowę oraz krótki ogon i skrzydła. Cechą wyjątkową tego gatunku jest długi (prawie tej samej długości do głowa), silny dziób, lekko wygięty w górę. Głowa jest biała w dolnej części i na policzkach, na wierzchu widać połyskującą, czarną czapeczkę, która sięga do grzbietu, gdzie się rozszerza. Spód ciała jest również biały, choć z różowo-rdzawym zabarwieniem w okolicy nóg i ogona. Wierzch ciała ma szaro-niebieski kolor. Pokrywy i lotki są czarne z białymi brzegami. W locie widoczne są szerokie, czarne pasy na wierzchu trzech zewnętrznych lotek. Nogi są krótkie, ale silne, mają ciemnoszary kolor. Oczy są niewielkie, okrągłe i czarne. U tego gatunku występuje dymorfizm płciowy, samice różnią się wyglądem od samców. Mają mniej kontrastowe upierzenie, z bardziej wyblakłymi, szarymi kolorami. Długość ciała kowalika karolińskiego wynosi zazwyczaj od 13 do 15 cm, a rozpiętość skrzydeł mieści się w zakresie od 20 do 27 cm. Masa ciała to przeciętnie 18-30 g. Pozostałe kowaliki z tego rodzaju, zamieszkujące te same tereny (kowalik czarnogłowy, kowalik mały i kowalik malutki) są znacznie mniejsze.

Rozmnażanie i rozwój

Kowalik karoliński jest gatunkiem monogamiczny, a więc ptaki łączą się w pary na całe życie. Gdy kowaliki osiągają dojrzałość płciową, samce zachęcają samice do połączenia się parę poprze zaloty. Składają się na nie pieśni godowe i karmienie samicy. Dokładny termin zakładania gniazda i składania jaj różni się w zależności od rejonu. Generalnie okres rozrodczy tego gatunku przypada na majczerwiec, ale niektóre ptaki rozpoczynają rozród znacznie wcześniej (nawet w kwietniu), a inne kończą zdecydowanie później (początek lipca). Samice same budują gniazdo. Najczęściej zajmują w tym celu pustą dziuplę w drzewie na wysokości od trzech do nawet dwunastu metrów. Wyścielają ją następnie piórami, trawą i rozdrobnioną korą. Samica składa w jednym lęgu od trzech do dziesięciu jaj o biało-różowym zabarwieniu. Wysiaduje je przez 12-14 dni. W tym czasie samiec dostarcza jej pożywienie. Po tym czasie wykluwają się młode i zostają w gnieździe przez następne 26 dni, zanim nastąpi ich całkowite opierzenie. Przebywają z rodzicami przez parę tygodni, ucząc się latać i zdobywać pożywienie. W tym czasie opiekuje się nimi samiec i samica, choć to samiec poświęca im więcej czasu w początkowym okresie. Następnie młode opuszczają rodzinne gniazdo i odlatują, by zająć swoje terytorium i połączyć się w parę z innym osobnikiem. Kowaliki karolińskie żyją przeciętnie zaledwie dwa lata. Najstarszy odnotowany osobnik dożył dziesięciu lat.

Odżywianie

Kowaliki karolińskie odżywiają się głównie nasionami i orzechami. Mają bardzo charakterystyczne zwyczaje żywieniowe – po znalezieniu dużego nasiona lub orzecha, umieszczają je w zagłębieniach kory i uderzają w nie swoim silnym dziobem, aż się otworzy, by móc zjeść miękką tkankę ze środka. Wykorzystują również zagłębienia w korze jako spiżarnię, przechowują tam znalezione nasiona, których nie zjadły na bieżąco. Ptaki te uzupełniają dietę niewielkimi owadami, takimi jak stonki, mrówki czy gąsienice namiotowe. Proporcja między spożywanymi nasionami a owadami zmienia się w zależności od sezonu. Zimą w ich diecie przeważają nasiona i orzechy, a latem owady.

Bibliografia
  1. Pravosudov, V., T. Grubb.; "The Birds of North America"; The Academy of Natural Sciences; 1993;
  2. Fujita, M.; K. Kawakami; S. Moriguchi & H. Higuchi; "Locomotion of the Eurasian nuthatch on vertical and horizontal substrates"; Journal of Zoology; 2008;
  3. Sibley, David; "The North American Bird Guide"; Pica Press; 2000;
  4. https://animaldiversity.org/accounts/Sitta_carolinensis/; 2021-09-23;
  5. "Encyclopedia of Life"; https://eol.org/pages/45510142; 2021-09-23;
  6. https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?avibaseid=19CCBBD220E533AD; 2021-09-23;
4.6/5 - (16 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments