Muchomor żółtawy - opis grzyba, sezon, wygląd, występowanie
Ekologia.pl Wiedza Atlas grzybów Grzyby grzyby podstawkowe pieczarniaki pieczarkowce muchomorowate muchomor Muchomor żółtawy
Indeks nazw
Szukaj lub wybierz według alfabetu
A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W X Y Z Ź Ż

Muchomor żółtawy (Amanita crocea)

Nazywana/y także: muchomor szafranowy, gryzetka szafranowa, mglejarka szafranowa, podsadka szafranowa
Muchomor żółtawy, źródło: shutterstock
Spis treści

Wstęp

Muchomor żółtawy Amanita crocea to rzadki oraz ginący w Polsce, jadalny przedstawiciel rodziny muchomorowatych Amanitaceae, typowy członek podrodzaju (sekcji) mglejarek (gryzetek, podsadek) Vaginatae. Pomimo jadalności większość atlasów dla grzybiarzy odradza pozyskiwanie muchomora żółtawego, albowiem łatwo pomylić go z toksycznymi krewniakami.

Sezon

Muchomor żółtawy wytwarza owocniki głównie latem, rzadziej na jesieni, od czerwca do września, wyjątkowo do listopada.

Występowanie

Muchomor żółtawy rośnie w Eurazji (od Europy Zachodniej przez Persję po rosyjskie Primorje i Japonię) oraz Ameryce Północnej (USA i Meksyk). Lubi gleby mineralne, unika miejsc nadmiernie użyźnionych azotem.

Wchodzi w związki mikoryzowe z wieloma rodzajami drzew liściastych, najczęściej brzozą, rzadziej olchą, grabem, jesionem, leszczyną, topolą oraz dębem. Spośród drzew szpilkowych mikoryzuje niekiedy ze świerkiem.

Wygląd

Owocniki muchomora żółtawego są dość duże: o 6-16 cm średnicy kapelusza i 10-15 cm wysokości trzonu.

Blaszki szerokie, wolne, upakowane gęsto, koloru białokremowego, rzadko łososiowego lub jasno różowego.

Kapelusz m. żółtawego wyróżnia się charakterystycznym, intensywnie pomarańczowym kolorem, przypominającym najdroższą przyprawę świata: szafran lub jej tańszy zamiennik kurkumę, ewentualnie dojrzałe morele. Kształt zmienia się z wiekiem egzemplarza tak jak u reszty mglejarek: najmłodsze owocniki są eliptyczne bądź dzwonkowate, starsze lekko rozpostarte, z wyraźnym garbkiem na środku. Faktura zależy od warunków atmosferycznych, w dni mgliste i dżdżyste kleista i tłustawa, w dni suche też sucha.

Nóżka m. żółtawego (m. szafranowego) jest walcowata, lekko zwęża się ku kapeluszowi, obrośnięta włókienkami układającymi się w płomieniste wzorki. Trzon u m. żółtawego obrasta trwała i mocna, błoniasta pochwa, barwy żółtawej od środka, a białej na zewnątrz.
 
Miąższ muchomora żółtawego (m. szafranowego) jest białawy, cienki, o trudno wyczuwalnym, słodkawo orzechowym aromacie, o przyjemnym smaku.

Wysyp zarodników biały. Zarodniki hialinowe, gładkie, nieamyloidalne, zwykle mierzą: 11,0-12,5 na 9,5-10 µm.

Muchomora żółtawego nie trudno pomylić z innymi mglejarkami. Najbardziej podobne są muchomor rdzawobrązowy (czubek, żydówka) A. fulva oraz muchomorem żółtoprążkowanym A. flavescens. Owocniki muchomora rdzawobrązowego są ogólnie smuklejsze i niższe od żółtawych, charakteryzują się kapeluszami o bardziej jasno pomarańczowym odcieniu, a ich miąższ przebarwia się w kontakcie z fenolem. Poza tym m. rdzawobrązowe znacznie częściej wchodzą w mikoryzy ze świerkami. Owocniki muchomorów żółtoprążkowanych A. flavescens okryte są bardziej przezroczystą, dwuwarstwową skórką, ponadto zawsze rosną pod brzozami.

Polscy grzybiarze mogą też mylić m. żółtawego z już nie spotykanym w kraju, ale wysoko cenionym na południu i zachodzie Europy muchomorem cesarskim A. caesarea.

Właściwości

Właściwości muchomora żółtawego przypominają muchomora czerwonobrązowego. Na surowo jest trujący. Dobrze obgotowany lub usmażony bywa jadalny, w niektórych regionach nawet ceniony jako stosunkowo smaczny jak na mglejarkę.

Zastosowanie

Współcześnie raczej nie użytkuje się muchomora żółtawego z powodu jego miernych walorów smakowych oraz łatwości pomyłki z silnie trującymi dla ludzi krewniakami. W Polsce zasługuje na ochronę z powodu swej rzadkości. Obserwowano go u nas ledwie na kilku stanowiskach.

Okres występowania
I
II
III
IV
V
VI
VII
VIII
IX
X
XI
XII
Bibliografia
  1. Bahram M., Asef M., Zarre S., M. Reidl S. 2006.; "Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran."; Rostaniha 7, 2: 107-119.;
  2. Gerhardt E. 2006.; "Grzyby. Wielki ilustrowany przewodnik. Ponad 1000 opisanych gatunków."; Wyd. Klub dla Ciebie, Warszawa.;
  3. Gminder A. 2008.; "Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej?"; Wyd. Weltbild, Warszawa.;
  4. Gumińska B., Wojewoda W. 1988.; "Grzyby i ich oznaczanie."; PWRiL, Warszawa.;
  5. Laux H. 2005.; "Essbare Pilze und ihre giftigen Doppelgänger. Pilze sammeln - aber richtig."; Kosmos Verlags-GmbH, Stuttgart.;
  6. Lohmeyer T., Kũnkele U. 2006.; "Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie."; Wyd. Parragon, Warszawa.;
  7. Phillips R. 2010.; "Mushrooms and Other Fungi of North America."; Firefly Books, Buffalo.;
  8. Škubla P. 2007.; "Wielki atlas grzybów."; Dom wydawniczy Elipsa, Poznań.;
  9. Tulloss R. 2003.; "Provisional key to Amanita stirps Crocea, Amanita stirps Fulva, and Amanita stirps Romagnesia."; Mycotaxon 75, 14: 329–332.;
  10. Tulloss R. 2005.; "Amanita-distribution in the Americas, with comparison to eastern and southern Asia and notes on spore character variation with latitude and ecology."; Mycotaxon 93(189): e231.;
  11. Wojewoda W. 2003.; "Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski."; Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, Kraków.;
4.7/5 - (15 votes)
Default Banner Post Banner
Subscribe
Powiadom o
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments

Nie odchodź jeszcze!

Na ekologia.pl znajdziesz wiele ciekawych artykułów i porad, które pomogą Ci żyć w zgodzie z naturą. Zostań z nami jeszcze chwilę!