Pieczarka bulwiasta (Agaricus sylvicola)

Pieczarka bulwiasta jest grzybem jadalnym, cenionym za swój dobry, łagodny smak. Jest niezwykle pospolita i rozpowszechniona na terenie Polski, przez co bardzo łatwo ją znaleźć. Rośnie nie tylko w lasach, ale też na ich obrzeżach.

Pieczarka bulwiasta pojawia się na początku sierpnia, chociaż czasami pierwsze okazy można znaleźć już w lipcu. Można ją zbierać do końca października.

Pieczarka bulwiasta występuje w lasach liściastych i iglastych. Najczęściej rośnie pod sosnami, świerkami i bukami. Można na nią także natrafić na trawiastych obrzeżach leśnych wśród iglastej ściółki. Preferuje gleby żyzne i zasadowe. Przeważnie rośnie pojedynczo, ale niekiedy można spotkać ją w małych grupkach po kilka sztuk. Jest bardzo pospolita na terenach Ameryki Północnej i Europy.

Owocnik pieczarki bulwiastej osiąga średnicę od 4 do 14 cm. U młodych egzemplarzy ma półkulisty kształt, z czasem staje się rozpostarty i wyglądem przypomina otwarty parasol. U starszych osobników na środku kapelusza można zaobserwować niski garbek. Owocnik zakończony jest prostym brzegiem, wystającym poza blaszki. Zazwyczaj ma biały kolor, czasami przybiera barwę kremową lub ochrową. W uciskanym miejscu zabarwia się na żółto. Jest mięsisty, pokrywa go naga skóra o gładkiej, delikatnej i jedwabistej powierzchni. U młodszych grzybów kapelusz może być pokryty przylegającymi, drobnymi łuszeczkami, które z czasem odpadają.

Blaszki pieczarki bulwiastej są bardzo ściśle ustawione i nierówne Mają wolne zakończenia, nie przylegające do trzonu. Początkowo mają białą barwę, wraz z wiekiem grzyba zmieniają kolor na szaroczerwony. U starszych osobników są ciemnoczerwone lub brązowe. Tylko na ostrzach przez cały czas życia grzyba pozostają białe.

Trzon pieczarki bulwiastej osiąga wysokość od 5 do 10 cm. i grubość od 1,5 do 3 cm. Ma wysmukły, walcowaty kształt, nieco zwężający się ku górze. Na dole jest rozszerzony, z płaską bulwiastą nasadą. Otoczony jest bardzo cienkim, zwisającym pierścieniem, pokrytym od spodu łuseczkami. U młodych osobników ma biały kolor, który u starszych okazów powyżej pierścienia brązowieje. W dolnej części trzon cały czas pozostaje biały. Pod wpływem nacisku zmienia kolor na żółty lub żółtopomarańczowy. Powyżej pierścienia jest gładki i włóknisto jedwabisty, poniżej ma aksamitną powierzchnię, niekiedy pokrytą drobnymi łuseczkami. W większości przypadków w środku jest pełny.

Miąższ pieczarki bulwiastej jest cienki i mięsisty, z jamą w okolicach trzonu. Ma biały kolor, który pod wpływem nacisku szarzeje w okolicach kapelusza, natomiast w dolnej części trzonu staje się żółty. Charakteryzuje go silny, przypominający anyżek zapach, który z czasem słabnie. Ma łagodny, grzybowy smak.

Młode osobniki pieczarki bulwiastej o zamkniętych, stożkowatych owocnikach można pomylić ze śmiertelnie trującym muchomorem jadowitym. Oba grzyby można rozróżnić po dwóch cechach – skóra kapelusza muchomora jadowitego nie barwi się po uszkodzeniu na żółto, a jego trzon osadzony jest w pochwie.

Pieczarkę bulwiastą łatwo też pomylić z jadalną pieczarką białawą i trującą pieczarką karbolową. Pieczarka biaława różni się blaszkami, które nigdy nie przybierają u niej różowej barwy. Pieczarkę karbolową można natomiast poznać po zapachu przypominającym karbol lub atrament i miąższu silnie żółknącym po uszkodzeniu.

Pieczarka bulwiasta jest smacznym grzybem jadalnym, o dużej zawartości białka i błonnika. Zawiera także węglowodany oraz witaminy z grupy B i witaminę D. Jest również dobrym źródłem fosforu, miedzi, selenu i żelaza. Niestety, jak większość grzybów, w 90 proc. składa się z wody.