Smardz stożkowy jest grzybem jadalny, porównywalnym w smaku do smardza jadalnego. Jest najczęściej występującym grzybem z rodziny smardzowatych. W Polsce jest dość rzadki i objęty jest ochroną. Najczęściej występuje na terenach górskich.
Trzon smardza stożkowatego osiąga wysokość od 2 do 10 cm. i grubość od 1 do 3,5 cm. Ma nieregularny, spłaszczony lub wygięty kształt, z wyraźnie zwężoną i pomarszczoną podstawą. Najczęściej ma biały lub kremowy kolor, chociaż zdarzają się egzemplarze o barwie ochrowej. Jego powierzchnia jest matowa i pokryta delikatnymi plamistymi łuseczkami. Czasem zdarzają się okazy o gładkim trzonie z żeberkowatymi fałdkami u góry. Wnętrze trzonu jest puste.
Miąższ smardza stożkowatego jest cienki. Charakteryzuje się dość dużą kruchością i łamliwością. Jest woskowaty i chrząstkowaty. Najczęściej ma biały lub kremowy kolor. Ma łagodny, przyjemny smaki i słaby, mdły, ziemisty zapach.
Smardz stożkowaty często mylony jest z innymi jadalnymi smardzami: jadalnym, półwolnym i wyniosłym. Najłatwiej odróżnić je po owocnikach. U smardza jadalnego główka pokryta jest nieregularnymi jamkami, smardz półwolny charakteryzuje się owocnikiem kapturkowato osadzonym na dość długim trzonie, a smardz wyniosły ma największe owocniki oraz najdłuższy i najszerszy trzon.
Innym grzybem, z którym często jest mylony smardz stożkowaty jest trująca piestrzenica kasztanowata, która charakteryzuje się regularnie, mózgowato pofałdowanym owocnikiem.
Sezon
Smardz stożkowaty najczęściej rośnie od połowy kwietnia do końca maja. Niekiedy w latach z łagodną i krótką zimą pojawia się już w marcu. Pojedyncze, ostatnie sztuki można znaleźć jeszcze w czerwcu.Występowanie
Smardz stożkowany występuje w lasach liściastych i mieszanych oraz w nadrzecznych lasach świerkowych. Najczęściej można ją spotkać rosnącą w łęgowych, dobrze nasłonecznionych miejscach. Często również pojawia się na polanach, obrzeżach lasów, przy drogach, w parkach i ogrodach oraz miejscach składowania drewna. Potrafi wyrastać także ze ściółki leśnej. Preferuje żyzne, wilgotne gleby porośnięte trawą. Występuje w strefie klimatu umiarkowanego półkuli północnej oraz w Australii.Wygląd
Owocnik smardza stożkowatego (nazywany główką) może osiągać wysokość od 3 do 12 cm. W najszerszym miejscu osiąga wymiary od 2 do 6 cm. Ma spiczasty, stożkowato wydłużony kształt. Na jego powierzchni znajdują się charakterystyczne fałdy w kształcie żeberek. Pokryty jest jamkowatymi, wydłużonymi wgłębieniami, zwanymi alweole, które ułożone są w regularnych szeregach oddzielonych od siebie żeberkami. Znajduje się w nich gładka warstwa zarodnikowa. Główka najczęściej przybiera szarobrązową, czarnobrązową lub oliwkowobrązową barwę. Czasami zdarzają się osobniki o rdzawoszarym odcieniu. Żeberka oddzielające alweole zazwyczaj są czarne. Owocnik smardza stożkowatego w środku jest pusty.Trzon smardza stożkowatego osiąga wysokość od 2 do 10 cm. i grubość od 1 do 3,5 cm. Ma nieregularny, spłaszczony lub wygięty kształt, z wyraźnie zwężoną i pomarszczoną podstawą. Najczęściej ma biały lub kremowy kolor, chociaż zdarzają się egzemplarze o barwie ochrowej. Jego powierzchnia jest matowa i pokryta delikatnymi plamistymi łuseczkami. Czasem zdarzają się okazy o gładkim trzonie z żeberkowatymi fałdkami u góry. Wnętrze trzonu jest puste.
Miąższ smardza stożkowatego jest cienki. Charakteryzuje się dość dużą kruchością i łamliwością. Jest woskowaty i chrząstkowaty. Najczęściej ma biały lub kremowy kolor. Ma łagodny, przyjemny smaki i słaby, mdły, ziemisty zapach.
Smardz stożkowaty często mylony jest z innymi jadalnymi smardzami: jadalnym, półwolnym i wyniosłym. Najłatwiej odróżnić je po owocnikach. U smardza jadalnego główka pokryta jest nieregularnymi jamkami, smardz półwolny charakteryzuje się owocnikiem kapturkowato osadzonym na dość długim trzonie, a smardz wyniosły ma największe owocniki oraz najdłuższy i najszerszy trzon.
Innym grzybem, z którym często jest mylony smardz stożkowaty jest trująca piestrzenica kasztanowata, która charakteryzuje się regularnie, mózgowato pofałdowanym owocnikiem.