Dzięcioł białoszyi (Dendrocopos syriacus)

Dzięcioł białoszyi przypomina rozmiarami dzięcioła dużego. W kraju jest nielicznym osiadłym gatunkiem lęgowym. Ma status zagrożenia najmniejszej troski (kategoria LC na liście IUCN).

Dzięcioł białoszyi posiada tęczówkę oczną ciemną. Dziób długi, szary i dłutowaty. Pióra nosowe oraz czoło jasne. Ubarwieniem przypomina dzięcioła dużego (Dendrocopos major). Rozróżnić go można po braku połączenia między wąsem na policzku a karkiem. Upierzenie biało-czarno-czerwone. Boki ciała są delikatnie kreskowane. Na barkach duże białe plamy. Podogonie jasnoczerwone. Sterówki ciemne, z kilkoma białymi kropkami. Dymorfizm płciowy występuje, choć jest nieznaczny. Samice mają czarną czapeczkę, z kolei samce mają czarne ciemię i czerwoną plamę na potylicy. Osobniki młodociane mają czerwoną czapeczkę, z czarną obwódką, boki ciała są u nich intensywnie kreskowane. Na piersi czasem występuje u nich czerwona plama.

Pierwotnie dzięcioł białoszyi zamieszkiwał Bliski Wschód (nazywany jest również dzięciołem syryjskim). W ubiegłym wieku znacznie rozszerzył zasięg występowania. Obecnie poza Turcją, Irakiem, Iranem i Syrią spotykany jest w południowo-wschodniej i centralnej Europie: na Bałkanach, w Austrii, Słowacji, Czechach, Polsce i Ukrainie. Szybko rozszerza swój zasięg występowania i spotykany jest coraz dalej na północ i zachód.

Dzięcioł białoszyi spotykany jest w różnorodnych siedliskach. Zamieszkuje głównie niewielkie lasy liściaste i często występuje w pobliżu ludzkich siedzib: w ogrodach, parkach, nawet w centrach dużych miast.

Dzięcioł białoszyi gnieździ się w wykutych przez siebie dziuplach (drzew liściastych). Wyprowadza jeden lęg w roku. Samica składa od 3 do 8 (przeważnie 4) jaj. Czas wysiadywania (przez oboje rodziców) wynosi od 9 do 14 dni. Młode opuszczają gniazdo po 20-25 dniach od wyklucia.

Dzięcioł białoszyi pożywia się w przewadze owadami, ich larwami, pajęczakami oraz mięczakami. W jego diecie znaleźć można także pokarm roślinny (owoce).