Siewka szara (Pluvialis dominica)

Siewka szara to średniej wielkości ptak wędrowny pochodzący z Ameryki Północnej. Obecna liczebność wynosi około 150-200 tysięcy dorosłych osobników, gatunek ten nie jest zagrożony wyginięciem – ma status najmniejszej troski (LC, Least Concern według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych). W Polsce udokumentowano dwie obserwacje tego gatunku ptaka.

Występowanie

Siewka szara występuje głównie na północnych obszarach Ameryki Północnej. W okresie lęgowym można więc spotkać ją między innymi na Alasce i terenach Kanady, takich jak Ziemia Baffina – największa wyspa Archipelagu Arktycznego, zatoka Hudsona, Nowa Szkocja czy Quebec. Na zimę migrują zazwyczaj do Ameryki Południowej. Spędza mroźne miesiące w Argentynie, Brazylii, Urugwaju i Paragwaju. Czasem wędruje do Europy, w tym do Polski, ale ma to miejsce wyjątkowo rzadko.

Biotop

Naturalnym siedliskiem występowania siewki szarej są suche i trawiaste stepy oraz tundra i lasotundra. Zimą przebywają na wybrzeżu, łąkach i słonych bagnach.

Wygląd

Z wyglądu siewka szara do złudzenia przypomina siewkę złotą. Dlatego też początkowo myślano, że te dwa ptaki należą do tego samego gatunku. Oba mają szaro-brązowe boki ciała i podobne skrzydła. Siewka szara ma jednak smuklejsze i dłuższe ciała z krótszą szyją i większą głową. Dziób jest stosunkowo krótki. Masa ciała siewki siwej wynosi około 122-194 g. Ptaki te mają od 23 do 30 cm długości całego ciała, a od 46 do 66 cm rozpiętości skrzydeł. Ubawienie siewki szarej zmienia się w zależności od pory roku. U tego gatunku występuje też dymorfizm płciowy – samce znacznie różnią się ubarwieniem od samic. Szata godowa samca ma wyraźne, kontrastujące kolory. Wierzch ciała jest ciemnobrązowy z jasnymi, gęsto rozmieszczonymi żółtymi plamkami. Spód ciała jest jednolicie czarny, a pokrywy podogonowe białe. Od czoła, poprzez boki głowy i szyi przechodzi szeroka, biała smuga, która wizualnie oddziela spód ciała od wierzchu. Szata spoczynkowa jest mniej kontrastowa, bardziej złoto-brązowa. Spód ciała jest jasny, szaro-brązowy, a plamki są ciemniejsze. Osobniki młodociane wyglądają podobnie do dorosłych w szacie spoczynkowej. Samice mają mniej wyraźne barwy i są jaśniejsze. Nogi i dziób są ciemne. Siewka szara jest gatunkiem monotypowym, a więc odmienne populacje nie różnią się od siebie wyglądem. Nie wyróżnia się także podgatunków.

Rozród

Sezon rozrodczy siewki szarej rozpoczyna się pod koniec kwietnia, gdy ptaki te wracają z ciepłych rejonów Ameryki Południowej. Samice przylatują wcześniej od samców. W ramach zalotów samce gonią w powietrzu wybraną przez siebie samicę, oddzielając ją w ten sposób od grupy. Taki samiec staje się agresywny wobec potencjalnych konkurentów i przegania pozostałych samców, jeśli próbują zbliżyć się do wybranej samicy. Samice wykonują w locie pieśń godową, która ma cztery wyraźne, krótkie tony i brzmi trochę jak klikanie. Ptaki te są monogamiczne, a więc wiążą się na całe życie z jednym, wybranym osobnikiem. Oba ptaki z pary budują wspólnie gniazdo. Najczęściej jest ono zbudowane z porostów, mchu i suchych liści, co dobrze kamufluje je w otaczającej trawie. Ptaki budują gniazdo w zagłębieniu w ziemi na osłoniętym roślinnością terenie. W czerwcu samica składa od 1 do czterech jaj w jednym lęgu. Jaja są duże, owalne, beżowe i nakrapiane brązowo-czarnymi plamkami. Pisklęta wykluwają się po 22-33 dniach. Oboje rodzice opiekują się potomstwem. Pełne opierzenie następuje po 22 dniach od wyklucia i młode osiągają niezależność niedługo potem, a dojrzałość seksualną zyskują po roku. Przeciętna długość życia w naturze wynosi od 8 do 15 lat. Samce żyją dłużej od samic. Pożywienie Siewki szare są wszystkożerne, choć większość ich pożywienia stanowi mięso. Preferują drobne owady, larwy i skorupiaki morskie, ale uzupełniają dietę także pokarmem roślinnym, takim jak nasiona i owoce. Polują za pomocą silnego, ostrego dzioba. Nie ma on w sobie zakończeń nerwowych, więc ptaki mogą nic mocno uderzać w celu złapania i zabicia zdobyczy.